Een van onze laatste verslagen...
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
11 April 2011 | Maleisië, Kota Kinabalu
Hallo allemaal,
Ik (Esther) was weer eens aan de beurt om jullie een update te geven van het laatste deel van onze reis. Op dit moment zitten wij in Kota Kinabalu, de hoofdstad van Maleisisch Borneo. We hebben hier een paar dagen rust genomen ter voorbereiding van ons volgende avontuur: het beklimmen van Gunung Kinabalu (4095 m).
Ik zag het eerst niet zo zitten om weer een berg op te klimmen, omdat we gehoord hadden dat het heel erg zwaar was en toen ontmoetten we een meisje in een hostel dat bijna niet meer kon lopen van de spierpijn… Gelukkig hoorden we ook van iedereen dat je het van tevoren moest boeken (je doet het in twee etappes: op dag 1 naar de helft en dan dag 2 de zonsopgang op de top. De nacht verblijven halverwege moest geboekt worden), dus ik dacht dat ik een veilig excuus had om ver van die berg weg te blijven… Helaas voor mij had Richard meer zin om naar boven te gaan en hij belde voor de zekerheid even met het hoofdkwartier van de accomodatie op de berg: was er plek voor de 13e.. En dat paste eigenlijk niet eens heel onaardig in ons reisschema… Toen heb ik me toch maar over laten halen.
Dus gister hebben wij een dikke muts en handschoenen gehaald (die afgevroren vingers van Rinjani zitten mij nog vers in het geheugen…) en hebben we heerlijk uitgeslapen iedere ochtend. We gaan morgen richting de berg, zodat we de kans op hoogteziekte verminderen (de voet van de berg ligt op 1800m) en wij onze spieren vast een beetje kunnen opwarmen.
Tot zover onze toekomstplannen, want ik wil graag ook nog wat van onze eerdere reisbelevenissen van Nieuw-Fantastisch-Zeeland en onze eerste dagen in Maleisie met jullie delen.
Toen Richard de vorige site-update deed, hielden Marcel en ik ons bezig met iets avontuurlijkere dingen: een parachutesprong van 3km hoogte boven Queenstown! (helaas geen foto’s: de fotoreportage kostte nog meer dan de sprong zelf..) Dat was echt fantastisch! Veel minder eng dan ik had gedacht. Zodra ik in het vliegtuig zat, had ik mezelf overgegeven aan mijn instructeur en had ik toch geen enkele keuze meer.. Doordat je je hoofd tegen de schouder van de instructeur moet leggen tijdens de sprong uit het vliegtuig, viel voor mij het ‘mijn maag draait om’- moment heel erg mee. Ik kon alleen maar genieten van de vrije val, het uitzicht (over besneeuwde bergen en het meer waar Queenstown aan ligt) en de parachutelanding! Ik zoek buddy’s voor de volgende keer!!
Die middag hebben we met zn drieen nog een stuk gemountainbiked langs de Frankton inham van het meer van Queenstown, mooie scenery, maar weer eens een bevestiging van hoe hard mijn conditie achteruit gegaan is!
In Nieuw Zeeland hebben we verder nog een bezoek gebracht aan Milford Sound (een fjord), waar de gemiddelde regenval 7m per jaar is… Gelukkig boften wij: we hadden een stralend blauwe hemel en een lekker warm zonnetje. We hebben daar een mooie bootcruise gedaan door het fjord heen, waar van toch wel weer het hoogtepunt was dat er bottlenose dolfijnen rond de boot kwamen springen! De dag erna hebben we nog een wandeling gedaan in hetzelfde gebied, naar een mooi uitzichtspunt (Key Summit), waarna we vervolgens door zijn gereden naar de zuidkust van het Zuidereiland.
Dit is een ruig kustgebied: rotsen, hoge golven, wind en zeeleeuwen! Ook hebben we hier (Fieke!!!) een hele zeldzame soort pinguins aan land zien komen. Helaas was het hier niet echt strandweer, beetje koud, winderig en sterke stroming.
Tijd om de kust in te wisselen voor weer wat bergen: we rijden door naar Mnt Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. In de Maori taal heet hij Aoraki, wat ‘cloudpiercer’ betekent. Volgens de Maori cultuur is de berg zo machtig dat hij zichzelf kan verhullen in de wolken en alleen tevoorschijn komt als hij dat wil. En inderdaad: we hebben hem alleen gezien toen we ‘s avonds aan kwamen rijden bij de dichtstbijzijnde camping. Toen we de volgende dag wilden gaan hiken in de omgeving, had meneer zijn wolkendeken weer over zich heengetrokken… Desondanks hebben we hier nog wel een paar mooie korte wandelingen gemaakt, onderandere naar het meer van de Tasman gletsjer, waarin je in de zomer allemaal ijsschotsen kan zien drijven. Waren wij even op tijd!
Ons laatste station in Nieuw Zeeland was Akaroa, het schiereiland onder Christchurch. Hier heb ik gezwommen met Hector dolfijnen (de kleinste en zeldzaamste van de wereld). Dat was echt superleuk, omdat je heel dichtbij ze kan komen. Aan de andere kant: waardeloos fotograferen omdat het totaal onvoorspelbaar is waar ze opkomen en je zicht beperkt wordt door alle golven. Ik had gehoopt dat je ze ook onder water had kunnen zien (mijn grootste redden om de trip te boeken), maar doordat er een storm was geweest de avond ervoor was het zicht ongeveer 30 cm, dus dat was pech.
In de tussentijd hebben de mannen geprobeerd met een mountainbike de vulkanische berg rondom Akaroa te beklimmen, een heldhaftige poging die ik graag aan mij voorbij liet gaan: 600 m stijgen op een schuin vlak van 7 km; you do the maths… De mannen gaven dan wel weer eerlijk toe dat ze grote gedeelten gelopen hebben…
De dag erna hebben Richard en ik nog een kajak-tourtje gemaakt over het fjord waar Akaroa aan ligt en toen was het die middag alweer tijd om ons laatste Monteiths biertje (een verslaving sinds wij in Greymouth naar de brouwerij zijn geweest) te drinken en ons voor te bereiden op de terugtocht naar Christchurch en onze lange vluchten naar Nederland (Marcel) en Singapore (Rich en ik).
Dankzij een kapot LCD-scherm in mijn stoel, werd onze vlucht wel aangenamer: we werden beiden overgeplaatst naar premiumclass: luxe stoelen, grotere schermen, lekkerdere kussens en dekens en lekker fruit en sapjes tussendoor. Ik heb me in die tussentijd even bijgwerkt met de laatst uitgekomen films.
Toen we in Singapore aankwamen stond heel Little India op de straat. We wisten niet wat we zagen: er werd gecricked! Het leek op het Nederlands elftal in Nederland. Jammer alleen dat daar ook het nodige geluid bij hoort (India won die halve finale) en het voor ons half 6 ‘s ochtends was en we nog niet hadden geslapen….
Vanuit Singapore zijn wij doorgevlogen naar Maleisisch Borneo, waar wij als eerste zijn gaan duiken in de omgeving van Semporna (een niksgehucht) onder andere twee dagen op het beroemde eiland Sipadan. Een boel gedoe daar rondom Sipadan, want ook dit moet je van tevoren boeken (wat wij netjes drie maanden geleden gedaan hebben), maar lang niet iedereen doet dit. Een boel jaloerse blikken van sommige mensen die niet naar Sipadan konden dus… Het duiken daar was fantastisch mooi en Sipadan heeft ons niet teleurgesteld! Heel veel mooie verschillende koralen, veel vissen en ontelbare aantallen schildpadden en haaien. Tussen de duiken door kon je op Sipadan op het eiland zitten en dat was geen straf: een echt paradijsje!
Na 5 nachten rondom dit duikparadijs was het tijd om door te reizen. We gingen naar Sepilok, een dorp verder noorderlijk op Borneo. De reis daarnaartoe was niet heel bijzonder: het uitzicht bestond voornamelijk uit palmplantages, het regende bijna de hele weg en de bus reed zo traag als een slak. Het werd nog even spannend: er kwam op een gegeven moment allemaal rook onder de wielkassen vandaan... (even daarvoor was de remvloeistof bijgevuld, ik vermoed in het verkeerde gaatje) Dus stoppen, iedereen eruit, iedereen kijken, wachten en toen ineens toch maar weer iedereen erin en toen weer verder... Lang leve Azie! Gelukkig kwamen we om 4 uur (vertrek 8 uur ‘s ochtends) aan bij één van de beste hostels die ik in Azie gezien heb: Paganakan Dii: paradijs in het midden van de jungle. Daar hebben we ook hele leuke mensen ontmoet, echt heel gezellig.
We gingen naar Sepilok omdat daar een rehabilitatiecentrum voor Orang Utangs zit. Orang Utangs worden daar opgevangen als ze ziek of gewond zijn en langzaam weer geleerd te overleven in de jungle. Twee keer per dag wordt er voedsel gelegd op een platform in het bos, zodat Orang Utangs die daar zin in hebben kunnen langskomen en een hapje meeëten. Toen wij ‘s ochtends langskwamen waren er twee moeders met baby’s: heel schattig, maar ze waren ook zo weer verdwenen (zou ik ook doen als er ongeveer 100 camera’s op je gericht zijn). De dag erna hebben we nog een Orang Utang in het wild gezien, toen we met Mr. Aji een middagcruise gingen maken over de Sungai Kinabatangan (grootste rivier van Borneo). Dat was ook heel cool. Nadat we ongeveer 10 minuten hadden zitten kijken, zagen we ineens dat er nog een baby aan de buik van de moeder zat: tof! Ook hebben we daar verschillende soorten andere apen gezien en een aantal hornbills (grote vogels). Mr. Aji nam ons ook nog mee op een nachtcruise over de rivier, waarin hij met een minimum aan licht en grote snelheid kingfishers, uilen en roofkatten voor ons opspoorde!
De dag erna gingen wij met de bus in de regen weer naar Kota Kinabalu en dan is het verhaaltje weer rond! Misschien nog een verslagje voordat we weer naar huis komen en dan is het gedaan met ons grote avontuur...
Veel liefs van ons beiden!
Wist je dat:
- De meesten van jullie het goed hadden: ik had de sleutel in de auto laten liggen en Richard had de ketchup meegewassen...
- Ik tijdens het mountainbiken nog even probeerde hoe zacht de berm/afgrond was: de berg was zo steil dat ik stil kwam te staan en omkieperde... hmm.. gelukkig ben ik ongedeerd
- Ook in Maleisie het eerder genoemde probleem met de p/v voorkomt: mijn was stond op naam van Pan Niel...
- ik in twee weken Azie alweer twee keer aan de scheiterij ben geweest (het is hier fantastisch!)
- Ik op de markt een gerookte, hele vis heb gegeten. Wat het een beetje luguber maakte is dat ik deze soort (grouper) regelmatig door mijn duikbrilletje heb gezien... (En Wout, ik heb de kop laten liggen..)
Ik (Esther) was weer eens aan de beurt om jullie een update te geven van het laatste deel van onze reis. Op dit moment zitten wij in Kota Kinabalu, de hoofdstad van Maleisisch Borneo. We hebben hier een paar dagen rust genomen ter voorbereiding van ons volgende avontuur: het beklimmen van Gunung Kinabalu (4095 m).
Ik zag het eerst niet zo zitten om weer een berg op te klimmen, omdat we gehoord hadden dat het heel erg zwaar was en toen ontmoetten we een meisje in een hostel dat bijna niet meer kon lopen van de spierpijn… Gelukkig hoorden we ook van iedereen dat je het van tevoren moest boeken (je doet het in twee etappes: op dag 1 naar de helft en dan dag 2 de zonsopgang op de top. De nacht verblijven halverwege moest geboekt worden), dus ik dacht dat ik een veilig excuus had om ver van die berg weg te blijven… Helaas voor mij had Richard meer zin om naar boven te gaan en hij belde voor de zekerheid even met het hoofdkwartier van de accomodatie op de berg: was er plek voor de 13e.. En dat paste eigenlijk niet eens heel onaardig in ons reisschema… Toen heb ik me toch maar over laten halen.
Dus gister hebben wij een dikke muts en handschoenen gehaald (die afgevroren vingers van Rinjani zitten mij nog vers in het geheugen…) en hebben we heerlijk uitgeslapen iedere ochtend. We gaan morgen richting de berg, zodat we de kans op hoogteziekte verminderen (de voet van de berg ligt op 1800m) en wij onze spieren vast een beetje kunnen opwarmen.
Tot zover onze toekomstplannen, want ik wil graag ook nog wat van onze eerdere reisbelevenissen van Nieuw-Fantastisch-Zeeland en onze eerste dagen in Maleisie met jullie delen.
Toen Richard de vorige site-update deed, hielden Marcel en ik ons bezig met iets avontuurlijkere dingen: een parachutesprong van 3km hoogte boven Queenstown! (helaas geen foto’s: de fotoreportage kostte nog meer dan de sprong zelf..) Dat was echt fantastisch! Veel minder eng dan ik had gedacht. Zodra ik in het vliegtuig zat, had ik mezelf overgegeven aan mijn instructeur en had ik toch geen enkele keuze meer.. Doordat je je hoofd tegen de schouder van de instructeur moet leggen tijdens de sprong uit het vliegtuig, viel voor mij het ‘mijn maag draait om’- moment heel erg mee. Ik kon alleen maar genieten van de vrije val, het uitzicht (over besneeuwde bergen en het meer waar Queenstown aan ligt) en de parachutelanding! Ik zoek buddy’s voor de volgende keer!!
Die middag hebben we met zn drieen nog een stuk gemountainbiked langs de Frankton inham van het meer van Queenstown, mooie scenery, maar weer eens een bevestiging van hoe hard mijn conditie achteruit gegaan is!
In Nieuw Zeeland hebben we verder nog een bezoek gebracht aan Milford Sound (een fjord), waar de gemiddelde regenval 7m per jaar is… Gelukkig boften wij: we hadden een stralend blauwe hemel en een lekker warm zonnetje. We hebben daar een mooie bootcruise gedaan door het fjord heen, waar van toch wel weer het hoogtepunt was dat er bottlenose dolfijnen rond de boot kwamen springen! De dag erna hebben we nog een wandeling gedaan in hetzelfde gebied, naar een mooi uitzichtspunt (Key Summit), waarna we vervolgens door zijn gereden naar de zuidkust van het Zuidereiland.
Dit is een ruig kustgebied: rotsen, hoge golven, wind en zeeleeuwen! Ook hebben we hier (Fieke!!!) een hele zeldzame soort pinguins aan land zien komen. Helaas was het hier niet echt strandweer, beetje koud, winderig en sterke stroming.
Tijd om de kust in te wisselen voor weer wat bergen: we rijden door naar Mnt Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. In de Maori taal heet hij Aoraki, wat ‘cloudpiercer’ betekent. Volgens de Maori cultuur is de berg zo machtig dat hij zichzelf kan verhullen in de wolken en alleen tevoorschijn komt als hij dat wil. En inderdaad: we hebben hem alleen gezien toen we ‘s avonds aan kwamen rijden bij de dichtstbijzijnde camping. Toen we de volgende dag wilden gaan hiken in de omgeving, had meneer zijn wolkendeken weer over zich heengetrokken… Desondanks hebben we hier nog wel een paar mooie korte wandelingen gemaakt, onderandere naar het meer van de Tasman gletsjer, waarin je in de zomer allemaal ijsschotsen kan zien drijven. Waren wij even op tijd!
Ons laatste station in Nieuw Zeeland was Akaroa, het schiereiland onder Christchurch. Hier heb ik gezwommen met Hector dolfijnen (de kleinste en zeldzaamste van de wereld). Dat was echt superleuk, omdat je heel dichtbij ze kan komen. Aan de andere kant: waardeloos fotograferen omdat het totaal onvoorspelbaar is waar ze opkomen en je zicht beperkt wordt door alle golven. Ik had gehoopt dat je ze ook onder water had kunnen zien (mijn grootste redden om de trip te boeken), maar doordat er een storm was geweest de avond ervoor was het zicht ongeveer 30 cm, dus dat was pech.
In de tussentijd hebben de mannen geprobeerd met een mountainbike de vulkanische berg rondom Akaroa te beklimmen, een heldhaftige poging die ik graag aan mij voorbij liet gaan: 600 m stijgen op een schuin vlak van 7 km; you do the maths… De mannen gaven dan wel weer eerlijk toe dat ze grote gedeelten gelopen hebben…
De dag erna hebben Richard en ik nog een kajak-tourtje gemaakt over het fjord waar Akaroa aan ligt en toen was het die middag alweer tijd om ons laatste Monteiths biertje (een verslaving sinds wij in Greymouth naar de brouwerij zijn geweest) te drinken en ons voor te bereiden op de terugtocht naar Christchurch en onze lange vluchten naar Nederland (Marcel) en Singapore (Rich en ik).
Dankzij een kapot LCD-scherm in mijn stoel, werd onze vlucht wel aangenamer: we werden beiden overgeplaatst naar premiumclass: luxe stoelen, grotere schermen, lekkerdere kussens en dekens en lekker fruit en sapjes tussendoor. Ik heb me in die tussentijd even bijgwerkt met de laatst uitgekomen films.
Toen we in Singapore aankwamen stond heel Little India op de straat. We wisten niet wat we zagen: er werd gecricked! Het leek op het Nederlands elftal in Nederland. Jammer alleen dat daar ook het nodige geluid bij hoort (India won die halve finale) en het voor ons half 6 ‘s ochtends was en we nog niet hadden geslapen….
Vanuit Singapore zijn wij doorgevlogen naar Maleisisch Borneo, waar wij als eerste zijn gaan duiken in de omgeving van Semporna (een niksgehucht) onder andere twee dagen op het beroemde eiland Sipadan. Een boel gedoe daar rondom Sipadan, want ook dit moet je van tevoren boeken (wat wij netjes drie maanden geleden gedaan hebben), maar lang niet iedereen doet dit. Een boel jaloerse blikken van sommige mensen die niet naar Sipadan konden dus… Het duiken daar was fantastisch mooi en Sipadan heeft ons niet teleurgesteld! Heel veel mooie verschillende koralen, veel vissen en ontelbare aantallen schildpadden en haaien. Tussen de duiken door kon je op Sipadan op het eiland zitten en dat was geen straf: een echt paradijsje!
Na 5 nachten rondom dit duikparadijs was het tijd om door te reizen. We gingen naar Sepilok, een dorp verder noorderlijk op Borneo. De reis daarnaartoe was niet heel bijzonder: het uitzicht bestond voornamelijk uit palmplantages, het regende bijna de hele weg en de bus reed zo traag als een slak. Het werd nog even spannend: er kwam op een gegeven moment allemaal rook onder de wielkassen vandaan... (even daarvoor was de remvloeistof bijgevuld, ik vermoed in het verkeerde gaatje) Dus stoppen, iedereen eruit, iedereen kijken, wachten en toen ineens toch maar weer iedereen erin en toen weer verder... Lang leve Azie! Gelukkig kwamen we om 4 uur (vertrek 8 uur ‘s ochtends) aan bij één van de beste hostels die ik in Azie gezien heb: Paganakan Dii: paradijs in het midden van de jungle. Daar hebben we ook hele leuke mensen ontmoet, echt heel gezellig.
We gingen naar Sepilok omdat daar een rehabilitatiecentrum voor Orang Utangs zit. Orang Utangs worden daar opgevangen als ze ziek of gewond zijn en langzaam weer geleerd te overleven in de jungle. Twee keer per dag wordt er voedsel gelegd op een platform in het bos, zodat Orang Utangs die daar zin in hebben kunnen langskomen en een hapje meeëten. Toen wij ‘s ochtends langskwamen waren er twee moeders met baby’s: heel schattig, maar ze waren ook zo weer verdwenen (zou ik ook doen als er ongeveer 100 camera’s op je gericht zijn). De dag erna hebben we nog een Orang Utang in het wild gezien, toen we met Mr. Aji een middagcruise gingen maken over de Sungai Kinabatangan (grootste rivier van Borneo). Dat was ook heel cool. Nadat we ongeveer 10 minuten hadden zitten kijken, zagen we ineens dat er nog een baby aan de buik van de moeder zat: tof! Ook hebben we daar verschillende soorten andere apen gezien en een aantal hornbills (grote vogels). Mr. Aji nam ons ook nog mee op een nachtcruise over de rivier, waarin hij met een minimum aan licht en grote snelheid kingfishers, uilen en roofkatten voor ons opspoorde!
De dag erna gingen wij met de bus in de regen weer naar Kota Kinabalu en dan is het verhaaltje weer rond! Misschien nog een verslagje voordat we weer naar huis komen en dan is het gedaan met ons grote avontuur...
Veel liefs van ons beiden!
Wist je dat:
- De meesten van jullie het goed hadden: ik had de sleutel in de auto laten liggen en Richard had de ketchup meegewassen...
- Ik tijdens het mountainbiken nog even probeerde hoe zacht de berm/afgrond was: de berg was zo steil dat ik stil kwam te staan en omkieperde... hmm.. gelukkig ben ik ongedeerd
- Ook in Maleisie het eerder genoemde probleem met de p/v voorkomt: mijn was stond op naam van Pan Niel...
- ik in twee weken Azie alweer twee keer aan de scheiterij ben geweest (het is hier fantastisch!)
- Ik op de markt een gerookte, hele vis heb gegeten. Wat het een beetje luguber maakte is dat ik deze soort (grouper) regelmatig door mijn duikbrilletje heb gezien... (En Wout, ik heb de kop laten liggen..)
-
11 April 2011 - 08:57
Kirsten:
hej es en Richard...pff tot het einde van de reis halen jullie alles er uit wat er in zit of niet??!! Loop niet te hard de berg op morgen, dan kom je jezelf halverwege wel tegen...stapje voor stapje zei onze gids steeds! Tot snel, x kirsten -
11 April 2011 - 09:45
Angela:
Heel leuk hoor al die verslagen. We wachten met smart je terugkeer af. Je mag Stephan namelijk ook weer behandelen.
-
11 April 2011 - 10:14
:
Wat een plaatjes schieten jullie! Wat een mooie stranden en wat een heerlijke verhalen weer! Ik zou gewoon een baantje zoeken daar bij die mooie vissen... Richard als hutten/bruggen/wegenbouwer en Esther in een weeshuis (just like the old times) en dan daar lekker blijven wonen. Ik kom graag langs voor een mini-vakantie hoor!! En zoals de mexicanen zeggen: 3 dagen hard werken en twee weken vrij nemen.
Gaaf hoor trouwens die sprong uit een vliegtuig, maar of ik je buddy wil worden dat durf ik denk ik ook niet.
Het einde komt nu echt naderbij, dus stop de koffer maar vol met mooie herinneringen waar je hier in nederland nog lang op kunt teren :)
Liefs, je nicht
Wisten jullie dat: - De prijs voor de bruinste mensen denk ik naar jullie gaat dit jaar!
- We allemaal ook weer blij zijn jullie weer in ons midden te hebben
- We ons afvragen hoe jullie een selectie gaan maken uit al die mooie foto's!!? -
11 April 2011 - 12:11
Jolanda:
Bijna ademloos heb ik jullie verhaal weer gelezen. Wat een veelzijdigheid aan belevenissen!
Zou Lenie 't Hart weten dat er een soort "Pieterburen" is daar voor orang utangs?
Wat een gave foto's weer! Het wordt inderdaad een hele klus om keuzes te moeten maken. En dan te bedenken dat wij nog maar een fractie gezien hebben hier!
By the way: Was dat Marcel niet die op de foto staat, in die kajak.....???
En die pinquin zoeken is ook wel melig, hoor, maaaaar.....ik heb hem gevonden. Ik zie alleen zijn gele ogen niet, haha!!
Jullie blijven gelukkig genieten, tot het laatste moment, hoop ik. Intussen zijn de maanden hier weken geworden en denk ik elke dag met plezier aan 28 april!
Nog veel plezier en tot heel gauw.
dikke kus, mam -
11 April 2011 - 12:56
Renée:
Lieve Es en Richard,
Ja, het gaat snel de tijd ik vind het niet erg dat jullie weer deze kant uit komen ;) Maar jullie moeten het er nog maar even lekker van nemen. Gaaf zeg, Orang oetangs in het wild spotten, doen jullie wel een beetje rustig wanneer je weer de bergen in gaat ;) verstandig om al iets eerder te gaan. Wat een gave foto's weer! de aap heeft inderdaad mooi model gestaan. Liefs, Renée -
11 April 2011 - 13:05
Hans:
Tjonge de laatste loodjes wegen bij jullie wel zwaar? Een echte berg beklimmen te gek.
Jullie conditie moet geweldig zijn, maar doe het inderdaad maar rustig aan, haastige spoed is zelden goed.
wij zijn al aan het aftellen....... -
11 April 2011 - 17:13
Jaap, An En Anika:
gaaf gaaf en gaaf,wat kan een mens toch allemaal meemaken.....dolfijnen én ook nog orang oetangs gezien, geweldig! raften, parachutespringen (ieieieiieieie)fietsen, bergen beklimmen, van een helling 'af sodemieteren' jullie doen het toch allemaal maar mooi!
heel vervelend voor jullie maar wij tellen de dagen al af hoor......nog even en dan heerlijk genieten van jullie 'live verslag' Ondertussen genieten jullie nog lekker even door en idd, pak die herinneringen wel bij jullie in de koffer!
Dikke kus van ons drietjes -
11 April 2011 - 17:31
Liselotte:
Geweldig verhaal weer! Succes met de bekklimming. Kijk ernaar uit jullie weer te zien. -
11 April 2011 - 19:41
Astrid:
Hoi Es & Rich,
Super zeg! Klinkt weer fantastisch. Ik ben heel benieuwd of het jullie zal lukken de top te bereiken. In elk geval al heel stoer om een poging te wagen...
Voor het parachutespringen: heb ik in november in Namibie gedaan en ik wil heel graag nog een keer. Dus je mag mij op je lijst zetten als spring-maatje :-).
Verder nog een nieuwtje: Christian en ik gaan morgen voor 16 dagen naar Cuba!
Veel plezier & liefs,
Astrid
-
11 April 2011 - 21:18
Annette, Gert, Sanne:
Wauw! Het blijft na al die tijd nog altijd een reis met hoogtepunten, ongelofelijk! Het laatste stukje nog te gaan: maak er nog even een hoogtepunt van. Zo'n reis maak je niet zomaar nog eens mee...
Groeten van de Zoetermeerse buren! -
12 April 2011 - 09:55
Beppie:
Hallo Esther en Richard,ik heb jullie laatste reisverslag met veel plezier gelezen.Ongelooflijk wat hebben jullie een conditie. Het einde van de reis naderd nu ,de vrienden en kennissen die alles gevolgd hebben ,en niet vergeten de familie,zullen weer genieten van jullie thuiskomst,dat word weer een klein feestje,of groot. Ik ga er nu mee stoppen,en ik wens jullie een gezellige terug reis toe,en ik denk aan jullie.knuffel van Beppie -
12 April 2011 - 10:24
Bro:
jeetje, dat gaat toch wel erg snel! alweer één van de laatste berichten... eigenlijk wel jammer ;) kunnen we geen mooie foto's meer kijken! er zitten wel weer mooie plaatjes bij!
mooie monteiths muts trouwens. ben er al wel achter dat die biertjes niet in Nederland te verkrijgen zijn... En wat zou dat glas toch mooi in mijn collectie passen; tjonge tjonge :P
en wat betreft die buddy: ik zeg check! gevonden!
dikke kus Wouter -
13 April 2011 - 11:37
D'Arnoud :
Hoi Rich, Esther,
Wow, het einde van de reis zit er bijna op, bedankt voor de verhalen en fraaie foto's. Veel plezier nog de laatste weken.
Ik zie jullie ongetwijfeld over enkele weken op een terras van Utrecht. Dan proosten we erop :) Uiteraard met een Grolsch, daar kan geen bier aan tippen ... -
13 April 2011 - 15:26
Ingrid:
Ha lieverds, bijna een einde aan het genieten van al die mooie verhalen en foto's..... Maar het is gewoon super om jullie weer in de buurt te hebben, ook al zien we elkaar dan ook niet elke week.
Wij g -
13 April 2011 - 15:30
Ingrid:
Oké, ik ga gewoon verder:
Wij gaan de zoveelste (maar laatste) verjaardag zonder jullie vieren a.s. zondag. We zullen alvast op jullie proosten.
Fijn dat je in je broer een buddy voor de parachute gevonden hebt Es, ik moet er niet aan denken !! Zou wel eens willen para-sailen, dat dan weer wel......
Geniet nog even de laatste 15 dagen. Alvast een hele goede thuisreis gewenst (zonder gekkigheid graag) en tot snel.
Dikke kus, Ing
-
13 April 2011 - 17:20
Oma Zoetermeer:
Hallo jongens, nog heel even en dan zijn we weer compleet! Wat zijn jullie bruin!!!
Maar jullie hebben in ieder geval heerlijk genoten, dat heb je binnen.
Al die mooie kaarten die jullie hebben gestuurd, hangen op mijn kamerdeur. Daarvoor hartelijke dank.
Tot gauw, ik wacht nog steeds op jullie. Goeie reis naar huis.
kus,
oma -
14 April 2011 - 08:57
Rens:
Jullie doen ZOVEEL!! Volgens mij komen jullie straks uitgeput thuis en moeten jullie echt even bijkomen! Een maandje of 8 ofzo...! Misschien maakt een klein wORC-Aut weekendje ook iets goed.. ;-)
Het ene verhaal is nog fantastischer dan het vorige! ik heb iedere keer zitten mee genieten. Maar kan nu niet wachten om life jullie verhalen te horen!
Nog een prachtige mooie laatste dagen en alvast een goede terugreis. Tot in Nederland!
XuzzXuzz, Rens. -
14 April 2011 - 11:17
Ed:
Nou het lijkt er op dat het parachute springen een familie aangelegenheid gaat worden, want ik heb dit altijd wel een keer willen doen. Die zoekplaatjes waren niet zo moeilijk. De yellow-eyed pinguin kon je zo herkennen aan z'n platvoeten, maar dat ze daar ook baardapen hebben die kunnen raften heeft mij verbaasd. :) . De foto's zijn weer fraai, zeker die uitzichten bij Key Summit en Mitre Peak. Of het eiland Sipadan niet te vergeten. Begrijpelijk dat je daar voor moet reserveren, want wie wil daar niet zijn!! Kan mij haast niet meer voorstellen wat jullie niet gedaan hebben; van hoog naar laag, van snel naar rustig, dat en nacht, alles is aan bod gekomen. Is er nog meer wat jullie willen? Die biertjes vind ik er trouwens vreemd uitzien, die witte lijkt erg veel op tonic. En Bro, die glazen moet je wel verdienen!
Ik hoop trouwens dat dit nog niet het allerlaatste verhaal was, want ik ben reuze benieuwd naar de beklimming van de Gunung Kinabalu (met zonsopkomst). Passen alle foto's, ervaringen, knipsels wel allemaal in een album? Lijkt me straks een onmogelijke opdracht om te verwezenlijken. Geniet nu nog van al dat moois, dan kun je in de winter heerlijk nagenieten met alle herinneringen.
Sterkte met de laatste loodjes en het aan elkaar knopen van de laatste eindjes. Tot het volgende verhaal en anders tot over 14 .......... XX -
21 April 2011 - 05:27
Danielle:
Wauw! Welke foto zal ik eens als screensaver gaan gebruiken? Super mooi! Geniet van de beklimming en tot snel. Een troost: het is perfect vrijmibo weer hier :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
