Schooleinde in zicht
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
04 April 2006 | India, Haiderabad
Lieve lezers
Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten op een nieuw avontuur! Sorry ook dat ik mijn belofte naar sommige van jullie (dat ik vorige week een verhaal zou plaatsen) niet ben nagekomen. Het is me gewoon niet eerder gelukt, wegens allerlei omstandigheden, het is hier gewoon druk, dus tja, dan hou ik minder tijd over voor stukken schrijven.
Genoeg geleuter, er is hier een hoop gebeurd, waar ik jullie graag verslag van wil doen. Op het moment zijn we in de school hard bezig met het voorbereiden van Annual Day. Dat is de laatste dag van school, waarop ook een belangrijk iemand wordt uitgenodigd (die vast VEEEEL te laat gaat komen) en waarbij wat rapporten worden gepresenteerd. Het meest belangrijke van die dag zijn de dansen van de kinderen. Al een week of twee komt er een muzieklerares om liedjes te leren, waar dan weer stapjes bij bedacht worden. Ik moest ook een dansje leren (dat konden we verwachten), maar het bleek dat er al teveel Nederlanders voor me waren geweest: hoofd schouders knie en teen kennen ze van top tot teen, old mac donalds had a farm is door Ymke en Sandra behandeld en zelfs mijn laatste noodgreep (de vogeltjesdans) was hier al bekend.. Tja, wat doe je dan??? Op dit moment staat “Always look on the bright side of live” op het programma, maar andere Engelstalige ideeën zijn meer dan welkom (U kunt sms-en naar nummer 0031 6 247 24 161, gouden tip wordt beloond..)!!
Ook Radhika en ik zijn ons aan het voorbereiden op het einde van het schooljaar. De dossiers zijn op 3 na klaar voor nu. Een aantal worden nog in de vakantie gedaan. Ik moet wel zeggen dat het er nu ongeveer 50 zijn geworden ipv de eerst gedachte 100. Gelukkig maar. Vandaag hebben we de laatste onderzoeken en behandelingen afgerond. Morgen komen de ouders langs om een gesprek met het management te voeren. Daarna worden ze linea recta doorgestuurd naar ons, om een vakantieadvies mee te krijgen en als het nodig is nog wat vragen voor in het dossier te beantwoorden.
In een reactie onder mijn vorige bericht heb ik zelf gezet hoe je me kon sponsoren voor de kinderen in India. Om mijn doel voor het geld nog wat duidelijker te maken: Er is mij verteld dat er plannen zijn voor het bouwen van een nieuw gebouw voor de school, omdat dit gebouw nu erg klein is en wat andere nadelen heeft (zo zit de logopedie kamer naast de leerlingen toilet. Aangezien niet heel veel kinderen ook daadwerkelijk IN de WC plassen, worden Radhika en ik vaak vergezeld van een heerlijk aroma!). In dit nieuwe gebouw wil men zoveel mogelijk up to date materiaal hebben. Wat hier nodig is zijn onder andere een goede taperecorder, audiometer, logopedische testen (taaltesten, articulatietesten), boeken en nog wat ander logopedisch materiaal op het gebied van eten en drinken. In de vakantie ga ik deze materialen bij elkaar zoeken, maar geld is zeker nog nodig!! Giften zijn van harte welkom op giro 7776833! Bij deze bedank ik alvast Hans, Ingrid, Irene en Marit voor hun giften!!
Op dit moment heb ik zelf, met hulp van een Nederlandse taalbegripstest en een soort checklist uit India, een taalbegripstest in elkaar gezet. We hebben nu van een aantal kinderen het taalbegrip kunnen vaststellen. Dat geeft je soms verrassende uitkomsten!! Zo bleek dat een van de kinderen met voor ons vermoedelijk taal begripsproblemen heel goed scoorde op deze test en ongeveer het begrip van een vier-jarige heeft (hij is 6) en Telugu niet eens zijn moedertaal is!
Rama heeft net haar examens afgemaakt en komt nu weer bij mij wonen. Afgelopen week heeft er een ander meisje vanuit het Happy Home bij mij gewoond, maar dat klikte niet zo goed. Ze spreekt geen Engels en mijn Telugu is nou niet helemaal vloeiend (al hoewel ik meer en meer ga verstaan) en het enige wat ze doet is televisie kijken en de deuren dichthouden. Je kan zeggen wat je wil, maar het is ja zeggen en nee doen. Ook als ze kookt houdt ze geen rekening met mij en gooit er een overdosis chili in (heel lullig, maar zij is hier onder andere om voor mij schoon te maken en te koken en omdat ik het al druk genoeg heb, laat ik haar niet voor de TV zitten en ga zelf koken) Dus gister ben ik voor mijn doen kwaad geworden en dat hielp, vanochtend is er voor het eerst geen TV gekeken en ik kon het eten zowaar naar binnen krijgen. Heb het Mary en Rajani wel verteld, maar zij konden op dit moment ook weinig anders doen. Vanaf morgen ga ik ook in een ander appartementje wonen, dichter bij het huis van Frank, Mary en Rajani en in een betere buurt.
Dan moet ik natuurlijk even verslag doen van ons weekendje weg: op woensdag 22 maart vertrok ik met 5 collega’s met de trein naar Guntur, zo’n 300 kilometer naar het Oosten (ja, pap, ik heb ik de Baai van Bengaal gezwommen). Dat duurde 5,5 uur, maar het was wel een ervaring. De hele tijd zit je op een houten bankje heen en weer te schommelen en soms kan je op een bank een beetje slapen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me vermaakt met naar buiten kijken en mijn dagboek schrijven. In Guntur werd ik met bloemetjes ontvangen bij de ouders van Frank. Die hebben een gigantisch landgoed, waarop ook hun organisatie CARDS is gevestigd. Er is een meiden hostel, een college en een eigenhuis met genoeg guestrooms om een hotel te kunnen beginnen. De volgende dag was de moeder van Frank jarig en we zouden daar zijn om dat te vieren. Voor het eerst heb ik toen mijn sari gedragen. Joosje, zoals je al zei.. 5 meter stof is best warm!! Maar het is wel de moeite waard… Op de dag zelf zijn we naar Amraverthi (of iets in die trant) geweest waar een boeddhastandbeeld gezet is, omdat de Dahlia Lama daar geweest is. Ook heb ik mijn eerste Hindoe tempel ervaring. Wat een poespas allemaal zeg! Allereerst moet je je sandalen uitdoen, dan je voeten wassen, die direct nog smeriger worden dan ze al waren, omdat je met natte voeten door alle troep en zand heenloopt, dan moet je een lange trap op, een rondje rond de tempel lopen en in alle hoeken via een speciale stand van je vingers en een steen naar een figuurtje in een hokje kijken, want rechtstreeks mag je de goden niet aankijken. Omdat het marmer godsgloeiend heet was en mijn poten bijna letterlijk verbrandden daar, voelde het alsof ik terug was op de middelbare school en ik een estafette moest lopen, waarbij ik ook nog vier pionnen moest aanraken. Voor de studenten: als er bier was, was het een bierestafette…
Na je rondje moet je nog een gebedje doen bij een god en krijg je daarna met een beker een zegen (klap op je kop). Nou dan mag je naar de god in het midden, maar Lord Shiva bleek maar op bepaalde tijden open. Dus dat betekende wachten. Met een oorverdovend lawaai van drums en bellen (menige kerktoren in Nederland kan daar niet tegenop) werd ik opgewekt uit mijn doezelige gedachten. De god was ook gelijk wakker.. Wat een toeval!
Binnen in de tempel word je weer met een beker gezegd, worden kokosnoten en bloemen geofferd, mag je stipjes en streepjes zetten op je hoofd en je hals en moet je vooral bij elke steen stil blijven staan, aanraken en bidden. Ik als westerling ging met mijn rug naar god toe naar buiten en stond daarbij ook nog op de drempel.. Ehe, iedereen die vanaf nu een tempel binnengaat: nooit op de drempel staan en nooit je rug naar Lord Shiva keren.. Buiten de tempel moet je je handen drie keer boven het vuur houden (alsof het nog niet heet genoeg was) en dan op je ogen deppen. Voor de derde keer die beker op je kop, nog een gebedje bij een beeldje, een gebedje bij een paal en dan mag je je cursus bedelaars ontwijken in praktijk brengen…Een hele ervaring, zeg!
In het algemeen was dit een ervaring, door het landschap heen kwamen we langs dorpjes waar mensen nog letterlijk in rieten hutjes leven, of buffels bewaken op het land, of in de gillende hitte rode chilies zitten uit te zoeken…
’s Avonds hadden we rest van de verjaardagfeestelijkheden. Ook ik moest nog even de groetjes uit Holland doen (ymke, je had me goed voorbereid) en ik heb in drie minuten iets in elkaar weten te flansen waar men even stil van werd. Mensen, geloof het of niet: ik kon er zelfs een bijbelcitaat in verwerken. Marjo en Mink, dat scheldpotje wordt niet meer voor het grootste deel door mij gevuld…
Vlak daarna, in de nacht, zijn we naar Vizag (400 km naar het noorden) gereden. Omdat je hier op de snelweg niet harder komt dan 60 km per uur, deden we daar 9 uur over. Chaffeurs afwisselen? Wat is dat? Nee hoor, 9 uur achter elkaar rijden is geen probleem. Ik heb zittend leren slapen dankzij deze reis, wat in principe best goed ging doordat ik Noelle haar fantastische setje met oordoppen, kussen en ooglap bij me had. In Vizag verbleven we 1 nacht in de YMCA, dus ik begon vrolijk te zingen, maar ze kennen dat hele liedje hier niet.. De eerste dag zijn we door Vizag getrokken en op het strand geweest (met kleren de zee in.. Niets bikini). Omdat ik de enige was die zo goed kon zwemmen heb ik zelfs de mannelijke begeleiders uit de groep de stuipen op het lijf gejaagd.. Wie niet sterk is moet slim zijn: van een afstandje onder water duiken, een stel benen opzoeken en dan stevig een enkel en een kuit vastgrijpen.. ik hoorde ze onder water gillen… Haahaha!!
De tweede dag met de trein naar Araku valley geweest. Een mooie treinrit, met veel tunnels, waar er vrolijk op los geschreeuwd werd. Ook ik kon me niet inhouden, maar was volgens de leraren te oud voor zulk gedrag.. In Aruku hebben we een tribal (soort bosjesmannen en vrouwen volk) dans gezien. Het was een beetje jazz-ballet voor kleuters, maar toen we zelf mee mochten doen heb ik me rotgelachen! Daarna hebben we grotten bezocht en zijn teruggekeerd naar de YMCA. Alleen om de spullen te pakken, want in de nacht gingen we weer rijden. Ik heb weer goed geslapen, maar sommige kinderen minder, die zaten met veel te veel op een stoel. Maar zo gaat dat hier nou eenmaal…
Vlak voor ons weekendje weg ben ik trouwens ook op de TV geweest (ja, wout, wij maken de van Nielen wel even beroemd, toch?). De school was uitgenodigd voor een film in de bioscoop die was opgedragen aan gehandicapte kinderen. Dus met drie bussen vol zijn we daar naartoe vertrokken. De film was niet helemaal geschikt voor 6 jarigen die er ook tussen zaten, maar tja, om 11 uur ’s ochtends wordt er hier ook flink op losgeramd en geslagen in films op TV, dat ik me daar maar geen zorgen om gemaakt heb. In deze film zaten veel bekendheden in Andra Pradesh, vandaar dat iedereen begon te schreeuwen als er weer iemand ten tonele verscheen en met krantensnippers begon te gooien (dit veroorzaakt zwarte vallende vlekken op het scherm). Ik kon er heel erg om lachen en ben van mening dat dit ook in Nederland ingevoerd moet worden! Vlak voor het einde van de film werd ik even ingelicht dat de televisie er zou zijn en dat ik ook even moest praten… Ik had geen flauw idee waarom het zo bijzonder was dat we naar de film gingen..Ik wist niet dat de film aan gehandicapten was opgedragen en dat het de verjaardag was van de moeder van een van de acteurs die ook gehandicapt was en dat we DAAROM waren uitgenodigd. Pas nadat ik voor de TV gesleept was en dat we in de allemaal op weg naar huis waren dat me werd uitgelegd hoe de vork in de steel zat..Gelukkig was mijn praatje voor de TV gewoon lekker algemeen..
De volgende dag kreeg ik van iedereen te horen dat ze me gezien hadden, maar ik heb het zelf gemist. Misschien maar beter ook…
Goed, ik ga me klaar maken voor de Annual Day, nog even snel het woord van de week: "tarawatta". Het betekent 'later' en wordt hier een hoop gebruikt...
Heel veel liefs en tot snel
Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten op een nieuw avontuur! Sorry ook dat ik mijn belofte naar sommige van jullie (dat ik vorige week een verhaal zou plaatsen) niet ben nagekomen. Het is me gewoon niet eerder gelukt, wegens allerlei omstandigheden, het is hier gewoon druk, dus tja, dan hou ik minder tijd over voor stukken schrijven.
Genoeg geleuter, er is hier een hoop gebeurd, waar ik jullie graag verslag van wil doen. Op het moment zijn we in de school hard bezig met het voorbereiden van Annual Day. Dat is de laatste dag van school, waarop ook een belangrijk iemand wordt uitgenodigd (die vast VEEEEL te laat gaat komen) en waarbij wat rapporten worden gepresenteerd. Het meest belangrijke van die dag zijn de dansen van de kinderen. Al een week of twee komt er een muzieklerares om liedjes te leren, waar dan weer stapjes bij bedacht worden. Ik moest ook een dansje leren (dat konden we verwachten), maar het bleek dat er al teveel Nederlanders voor me waren geweest: hoofd schouders knie en teen kennen ze van top tot teen, old mac donalds had a farm is door Ymke en Sandra behandeld en zelfs mijn laatste noodgreep (de vogeltjesdans) was hier al bekend.. Tja, wat doe je dan??? Op dit moment staat “Always look on the bright side of live” op het programma, maar andere Engelstalige ideeën zijn meer dan welkom (U kunt sms-en naar nummer 0031 6 247 24 161, gouden tip wordt beloond..)!!
Ook Radhika en ik zijn ons aan het voorbereiden op het einde van het schooljaar. De dossiers zijn op 3 na klaar voor nu. Een aantal worden nog in de vakantie gedaan. Ik moet wel zeggen dat het er nu ongeveer 50 zijn geworden ipv de eerst gedachte 100. Gelukkig maar. Vandaag hebben we de laatste onderzoeken en behandelingen afgerond. Morgen komen de ouders langs om een gesprek met het management te voeren. Daarna worden ze linea recta doorgestuurd naar ons, om een vakantieadvies mee te krijgen en als het nodig is nog wat vragen voor in het dossier te beantwoorden.
In een reactie onder mijn vorige bericht heb ik zelf gezet hoe je me kon sponsoren voor de kinderen in India. Om mijn doel voor het geld nog wat duidelijker te maken: Er is mij verteld dat er plannen zijn voor het bouwen van een nieuw gebouw voor de school, omdat dit gebouw nu erg klein is en wat andere nadelen heeft (zo zit de logopedie kamer naast de leerlingen toilet. Aangezien niet heel veel kinderen ook daadwerkelijk IN de WC plassen, worden Radhika en ik vaak vergezeld van een heerlijk aroma!). In dit nieuwe gebouw wil men zoveel mogelijk up to date materiaal hebben. Wat hier nodig is zijn onder andere een goede taperecorder, audiometer, logopedische testen (taaltesten, articulatietesten), boeken en nog wat ander logopedisch materiaal op het gebied van eten en drinken. In de vakantie ga ik deze materialen bij elkaar zoeken, maar geld is zeker nog nodig!! Giften zijn van harte welkom op giro 7776833! Bij deze bedank ik alvast Hans, Ingrid, Irene en Marit voor hun giften!!
Op dit moment heb ik zelf, met hulp van een Nederlandse taalbegripstest en een soort checklist uit India, een taalbegripstest in elkaar gezet. We hebben nu van een aantal kinderen het taalbegrip kunnen vaststellen. Dat geeft je soms verrassende uitkomsten!! Zo bleek dat een van de kinderen met voor ons vermoedelijk taal begripsproblemen heel goed scoorde op deze test en ongeveer het begrip van een vier-jarige heeft (hij is 6) en Telugu niet eens zijn moedertaal is!
Rama heeft net haar examens afgemaakt en komt nu weer bij mij wonen. Afgelopen week heeft er een ander meisje vanuit het Happy Home bij mij gewoond, maar dat klikte niet zo goed. Ze spreekt geen Engels en mijn Telugu is nou niet helemaal vloeiend (al hoewel ik meer en meer ga verstaan) en het enige wat ze doet is televisie kijken en de deuren dichthouden. Je kan zeggen wat je wil, maar het is ja zeggen en nee doen. Ook als ze kookt houdt ze geen rekening met mij en gooit er een overdosis chili in (heel lullig, maar zij is hier onder andere om voor mij schoon te maken en te koken en omdat ik het al druk genoeg heb, laat ik haar niet voor de TV zitten en ga zelf koken) Dus gister ben ik voor mijn doen kwaad geworden en dat hielp, vanochtend is er voor het eerst geen TV gekeken en ik kon het eten zowaar naar binnen krijgen. Heb het Mary en Rajani wel verteld, maar zij konden op dit moment ook weinig anders doen. Vanaf morgen ga ik ook in een ander appartementje wonen, dichter bij het huis van Frank, Mary en Rajani en in een betere buurt.
Dan moet ik natuurlijk even verslag doen van ons weekendje weg: op woensdag 22 maart vertrok ik met 5 collega’s met de trein naar Guntur, zo’n 300 kilometer naar het Oosten (ja, pap, ik heb ik de Baai van Bengaal gezwommen). Dat duurde 5,5 uur, maar het was wel een ervaring. De hele tijd zit je op een houten bankje heen en weer te schommelen en soms kan je op een bank een beetje slapen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me vermaakt met naar buiten kijken en mijn dagboek schrijven. In Guntur werd ik met bloemetjes ontvangen bij de ouders van Frank. Die hebben een gigantisch landgoed, waarop ook hun organisatie CARDS is gevestigd. Er is een meiden hostel, een college en een eigenhuis met genoeg guestrooms om een hotel te kunnen beginnen. De volgende dag was de moeder van Frank jarig en we zouden daar zijn om dat te vieren. Voor het eerst heb ik toen mijn sari gedragen. Joosje, zoals je al zei.. 5 meter stof is best warm!! Maar het is wel de moeite waard… Op de dag zelf zijn we naar Amraverthi (of iets in die trant) geweest waar een boeddhastandbeeld gezet is, omdat de Dahlia Lama daar geweest is. Ook heb ik mijn eerste Hindoe tempel ervaring. Wat een poespas allemaal zeg! Allereerst moet je je sandalen uitdoen, dan je voeten wassen, die direct nog smeriger worden dan ze al waren, omdat je met natte voeten door alle troep en zand heenloopt, dan moet je een lange trap op, een rondje rond de tempel lopen en in alle hoeken via een speciale stand van je vingers en een steen naar een figuurtje in een hokje kijken, want rechtstreeks mag je de goden niet aankijken. Omdat het marmer godsgloeiend heet was en mijn poten bijna letterlijk verbrandden daar, voelde het alsof ik terug was op de middelbare school en ik een estafette moest lopen, waarbij ik ook nog vier pionnen moest aanraken. Voor de studenten: als er bier was, was het een bierestafette…
Na je rondje moet je nog een gebedje doen bij een god en krijg je daarna met een beker een zegen (klap op je kop). Nou dan mag je naar de god in het midden, maar Lord Shiva bleek maar op bepaalde tijden open. Dus dat betekende wachten. Met een oorverdovend lawaai van drums en bellen (menige kerktoren in Nederland kan daar niet tegenop) werd ik opgewekt uit mijn doezelige gedachten. De god was ook gelijk wakker.. Wat een toeval!
Binnen in de tempel word je weer met een beker gezegd, worden kokosnoten en bloemen geofferd, mag je stipjes en streepjes zetten op je hoofd en je hals en moet je vooral bij elke steen stil blijven staan, aanraken en bidden. Ik als westerling ging met mijn rug naar god toe naar buiten en stond daarbij ook nog op de drempel.. Ehe, iedereen die vanaf nu een tempel binnengaat: nooit op de drempel staan en nooit je rug naar Lord Shiva keren.. Buiten de tempel moet je je handen drie keer boven het vuur houden (alsof het nog niet heet genoeg was) en dan op je ogen deppen. Voor de derde keer die beker op je kop, nog een gebedje bij een beeldje, een gebedje bij een paal en dan mag je je cursus bedelaars ontwijken in praktijk brengen…Een hele ervaring, zeg!
In het algemeen was dit een ervaring, door het landschap heen kwamen we langs dorpjes waar mensen nog letterlijk in rieten hutjes leven, of buffels bewaken op het land, of in de gillende hitte rode chilies zitten uit te zoeken…
’s Avonds hadden we rest van de verjaardagfeestelijkheden. Ook ik moest nog even de groetjes uit Holland doen (ymke, je had me goed voorbereid) en ik heb in drie minuten iets in elkaar weten te flansen waar men even stil van werd. Mensen, geloof het of niet: ik kon er zelfs een bijbelcitaat in verwerken. Marjo en Mink, dat scheldpotje wordt niet meer voor het grootste deel door mij gevuld…
Vlak daarna, in de nacht, zijn we naar Vizag (400 km naar het noorden) gereden. Omdat je hier op de snelweg niet harder komt dan 60 km per uur, deden we daar 9 uur over. Chaffeurs afwisselen? Wat is dat? Nee hoor, 9 uur achter elkaar rijden is geen probleem. Ik heb zittend leren slapen dankzij deze reis, wat in principe best goed ging doordat ik Noelle haar fantastische setje met oordoppen, kussen en ooglap bij me had. In Vizag verbleven we 1 nacht in de YMCA, dus ik begon vrolijk te zingen, maar ze kennen dat hele liedje hier niet.. De eerste dag zijn we door Vizag getrokken en op het strand geweest (met kleren de zee in.. Niets bikini). Omdat ik de enige was die zo goed kon zwemmen heb ik zelfs de mannelijke begeleiders uit de groep de stuipen op het lijf gejaagd.. Wie niet sterk is moet slim zijn: van een afstandje onder water duiken, een stel benen opzoeken en dan stevig een enkel en een kuit vastgrijpen.. ik hoorde ze onder water gillen… Haahaha!!
De tweede dag met de trein naar Araku valley geweest. Een mooie treinrit, met veel tunnels, waar er vrolijk op los geschreeuwd werd. Ook ik kon me niet inhouden, maar was volgens de leraren te oud voor zulk gedrag.. In Aruku hebben we een tribal (soort bosjesmannen en vrouwen volk) dans gezien. Het was een beetje jazz-ballet voor kleuters, maar toen we zelf mee mochten doen heb ik me rotgelachen! Daarna hebben we grotten bezocht en zijn teruggekeerd naar de YMCA. Alleen om de spullen te pakken, want in de nacht gingen we weer rijden. Ik heb weer goed geslapen, maar sommige kinderen minder, die zaten met veel te veel op een stoel. Maar zo gaat dat hier nou eenmaal…
Vlak voor ons weekendje weg ben ik trouwens ook op de TV geweest (ja, wout, wij maken de van Nielen wel even beroemd, toch?). De school was uitgenodigd voor een film in de bioscoop die was opgedragen aan gehandicapte kinderen. Dus met drie bussen vol zijn we daar naartoe vertrokken. De film was niet helemaal geschikt voor 6 jarigen die er ook tussen zaten, maar tja, om 11 uur ’s ochtends wordt er hier ook flink op losgeramd en geslagen in films op TV, dat ik me daar maar geen zorgen om gemaakt heb. In deze film zaten veel bekendheden in Andra Pradesh, vandaar dat iedereen begon te schreeuwen als er weer iemand ten tonele verscheen en met krantensnippers begon te gooien (dit veroorzaakt zwarte vallende vlekken op het scherm). Ik kon er heel erg om lachen en ben van mening dat dit ook in Nederland ingevoerd moet worden! Vlak voor het einde van de film werd ik even ingelicht dat de televisie er zou zijn en dat ik ook even moest praten… Ik had geen flauw idee waarom het zo bijzonder was dat we naar de film gingen..Ik wist niet dat de film aan gehandicapten was opgedragen en dat het de verjaardag was van de moeder van een van de acteurs die ook gehandicapt was en dat we DAAROM waren uitgenodigd. Pas nadat ik voor de TV gesleept was en dat we in de allemaal op weg naar huis waren dat me werd uitgelegd hoe de vork in de steel zat..Gelukkig was mijn praatje voor de TV gewoon lekker algemeen..
De volgende dag kreeg ik van iedereen te horen dat ze me gezien hadden, maar ik heb het zelf gemist. Misschien maar beter ook…
Goed, ik ga me klaar maken voor de Annual Day, nog even snel het woord van de week: "tarawatta". Het betekent 'later' en wordt hier een hoop gebruikt...
Heel veel liefs en tot snel
-
04 April 2006 - 11:45
Richard:
weer de eerste ????
Ik mis je liefje...
je vriendje -
04 April 2006 - 11:50
Je Vader:
Volgens mij is er iemand met inside information!! Hoe kunnen we ooit sneller zijn? Nog maar een paar weken en dan krijg je gezelschap. Eerst even de boer op en dan in het ziekenhuis wat praktijk opdoen. Sterkte! Daddy. -
04 April 2006 - 11:54
Richard:
Ik moet zeggen dat ik het verhaal ook pas heb gelezen nadat ik de reactie heb geplaatst ;)
Het zijn weer mooie verhalen, hoewel ik al een deel kende. Ik zal binnenkort ook even een (kleine) sponsorbijdrage doen voor de goedbedoelde logopedische spullen!
XX -
04 April 2006 - 12:17
Mamma:
Ja, zo kan ik ook de eerste zijn, zeg!!!!! Richard, wil je voortaan wel eerst het heeele verhaal lezen!!
Het is weer een geweldige belevenis om dit te lezen. Het werd ook wel weer tijd, zo voel ik me weer lekker dicht bij je, want zonder deze verhalen zou het wel heel moeilijk worden. Ook wij gaan je graag sponsoren voor al die goede doelen, ik hoop dat veel mensen ons volgen. Succes met de laatst schooldagen en stuur maar gauw een foto van je nieuwe appartement!
Liefs en xxxx mamma -
04 April 2006 - 12:25
Minke:
hi es,
wat een verhaal!!super zeg! En wie weet kunnen we de resterende 16 cent uit het scheldpotje aan jou doneren!liefs minke -
04 April 2006 - 12:33
Mamma:
Ik kom nog even terug. Pas nu krijg ik alle foto's binnen en ik vergat eigenlijk al te zeggen dat die sari je geweldig staat, maar ook die andere foto's zijn erg leuk. Doei Es, xxx mamma -
04 April 2006 - 17:15
Rieneke:
he es, weer goed van je te lezen!! ik heb 2 nachten geleden gedroomt dat je eerder thuis kwam en in een keer voor de deur stond..klopt het:):):) maar nog veel plezier..het duurt niet lang meer of je kan je man het mooiste van india laten zien!! XX -
04 April 2006 - 19:03
Ingrid:
Hoi Essie!!
Geweldig, wat een verhaal. Zo'n schoolreisje heb je nog nooit gehad! Je bent meteen voor je hele leven gezegend, dat dan weer wel.
Foto's zijn ook leuk. Leuk ben je in je sari. We hopen dat je veel goeds kan doen met het sponsorgeld; dit geld wordt tenminste zonder strijkstok goed besteed! Veel succes met je verhuizing - wordt de simpelste ooit denk ik - en veel plezier met Annual Day. We denken hard over liedjes en zullen sms'en. Hans dacht aan Disco Duck, but wat is de tekst, is die er wel? Tarawatta dan maar, dikke kussen van himi -
05 April 2006 - 08:33
Elise:
Es, ik sluit me aan bij je moeder: Sari staat geweldig. Mooie kleuren ook maar dat mag je daar ook nog wel verwachten. Ik heb trouwens Fieke gevraagd of zij nog Engels liedjes wist en die wilde mailen. Nu zag ik in het stuk dat je je mob telnr op hebt gegeven, maar ik neem aan dat het wel ok komt. Ben benieuwd of de mail op tijd aankomt. dikke kus. -
05 April 2006 - 09:26
Beppie:
Ester Ik heb weer genoten van je verhaal.!!
Wat maak jij veel mee,ik verbaas me telkens weeer,wat een humor.
Als ik het lees allemaal,dan denk ik telkens,wat heerlijk dat je nog jong ben,en zoveel energie hebt.
Wat gaat de tijd snel he?
Nu meisje tot je volgende
belevenissen.
h.g.beppie -
05 April 2006 - 13:39
Oma Zoetermeer:
Lieve Es, wat heerlijk om die brieven van jou te lezen. Ik geniet er zo veel van dat ik er soms bij moet huilen, zo fijn vind ik het, dat het je zo goed gaat.
Geweldige foto's, ik heb ze al bijbesteld. En ik vind het heerlijk om te zien dat het je zo goed afgaat. Mijn buurvrouw Jopie geniet ook veel van wat ik voor haar voorlees van jouw verhalen. Ga zo door, ik ga ook even geld storten voor de goede doelen. Veel geluk ermee!
Lieve schat, tot volgende keer. Ik wacht weer op de nieuwe brief.
Veel kusjes, ik hou van je. Doei, Oma -
06 April 2006 - 18:38
Ymke:
He Esther,
Heerlijk lang verhaal weer. Sandra en ik hebben toen precies hetzelfde schoolreisje gedaan. Alle uitstapje die je doet hebben wij eigenlijk ook gedaan, dus ik ben benieuwd hoe vaak Mary ze al heeft gedaan... In september gaan er al 4 stagiaires naar Hyderabad/Gunter, dus het wordt populair! Het lijkt me erg leuk straks in NL je foto-album te bekijken en je verhalen nog eens te horen! Oh ja, de tip om sokken aan te doen in de tempel was ik vergeten... -
07 April 2006 - 10:08
Wouter:
hee kleintje,
ik weet niet wat ik moet zeggen, het is weer supercoolgaafdeluxe! en van mij mag je ook een sponsering verw8en, ik was het de vorige keer even vergeten.
Dikke kus -
08 April 2006 - 10:28
Daddy Cool:
Hei Essebes, een dik verhaal zeg en wat een humor weer! Ik ben blij te lezen dat je je nog heel jong voelt zo af en toe en trek je maar niks aan van wat ze tegen je zeggen hoor. Genieten mag en moet je doen. Kijk wel uit dat je die "oude mannetjes" niet te hard laat schrikken met je spectaculaire acties onderwater! Oma vond het fantastisch dat jij haar op haar verjaardag belde. Dat heeft ze wel een paar keer gezegd. En ook de andere oma zat met tranen in haar ogen toen ze je verhaal las en je foto's zag. Dus het kan niet meer stuk bij je oma's. Op 9 april gaan we naar Uden toe om en dan nemen een paar foto's mee. Kunnen ze nog even genieten. Ondanks je mooie verhalen zullen er best momenten zijn dat je het niet zo naar je zin hebt, denk ik zo. Maar deze weet je goed te omzeilen! Wordt je de warmte al niet een beetje zat en het eten of het wassen? Nog maar een paar weken en dan komt er versterking. Ik hoop dat je nieuwe kamer helemaal toppie is. Stuur maar weer eens een foto van deze accomodatie. Kunnen we nog regelmatig nieuws van je lezen als je het platteland opgaat? Ik hoop van wel, anders missen we zo veel. Er zijn ondertussen vele mensen die je website gevonden hebben en met ons meegenieten. Je doet dus eigenlijk dubbel goed werk. Tot horens. ;) -
09 April 2006 - 11:03
Nicolette:
Leuk verhaal,gave kleding heb je aangeschaft,ik zal project sponseren.Vandaag zal ik even wat over maken, we hebben tante Ada's verjaardag gisteren hier gevierd en je moeder heeft het een en ander verteld over je avonturen die ik hier zelf ook even heb zitten te lezen. Veel plezier verder daar in het verre India en geniet ervan. liefs familie Stobbe -
09 April 2006 - 14:24
Renske:
Ha die Es!
Wat een mooi verhaal weer! En dat je verhaal zo lang op zich liet wachten, is denk ik alleen maar een goed teken!
Die sari staat je trouwens geweldig, zo te zien heb je zowiezo een nieuwe garderobe aangeschaft. Misschien dat je straks een nieuwe modetrent in kan voeren in Nederland! ;-)
Joos, Eli en ik hebben gister het uitgaansleven in Utrecht onveilig gemaakt. Was super gezellig! Maar er ontbrak nog wel een zeker feestbeest....!?!
Meid, veel plezier op je Annual Day. En met de rest wat allemaal nog op je pad gaat komen!
Dikke zoen! Rens. -
10 April 2006 - 13:37
BMR:
Ha die Esther, mooie verhalen weer. We willen even melden dat het roeien goed gaat. Weinig coaching maar we hebben de eerste punten voor de bokaal binnen. (1ste onervaren glad)Ook nog wat ervaren oud-wedstrijdroeiers er af gepaald. Jij hebt gewoon na de zomer de basis al gelegd. We hopen nog veel te winnen. En als je terug komt je een beker te laten zien!
Groetjes! en veel succes ! -
13 April 2006 - 20:23
René Meershoek:
Hoi Esther,
complimenten voor je dagboek. Ik ben zeer onder de indruk van de manier waarop je, gegeven de omstandigheden, je werk daar doet. Sommige van je stukjes doen een mens hier in Nederland versteld staan!
Ik wens je heel veel plezier en succes tijdens de rest van je verblijf in India. -
14 April 2006 - 07:31
Hannie Nederstigt:
Hoi Esther,
vanwege druk-druk ook hier ben ik natuuuuuurlijk nooit de eerste maar dat hoeft ook niet. Genieten hoor, van je verhalen. En heb ook veel bewondering voor je, meid. Hou goed vol daar, en als je het heel heet hebt, bedenk dan dat het hier in Nederland nog steeds KIL EN KLAM is.
Of je zingt (hier kan je ook een dansje bij doen, jammer dat ik het je niet kan laten zien :) :
Zweet jij ook?
Ik dacht al dat ik 't rook
Van m'n oksels tot m'n reteretereet,
zweet, zweet, zweet!
Veel liefs, zal aan je denken bij het eitjes eten de komende Paasdagen
Hannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
