Tweede kamp en Happy Home
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
12 Mei 2006 | India, Haiderabad
Ja!!!! Daar was ze weer!!! Met gloednieuwe verhalen!! En natuurlijk wat nieuwe foto’s, maar ik loop met die foto’s een beetje achter.. Nou goed, je mag ze natuurlijk altijd komen bekijken als ik weer in Nederland ben..Overigens staan er nieuwe foto's bij het vorige bericht!!
Dit bericht is trouwens geschreven op 10 mei, maar ietsje later geplaatst..
Het is weer tijd om mensen te bedanken: de Familie Parlevliet en nogmaals mijn beide oma’s!! Bedankt voor de financiele steun!! Overigens: het is nog niet te laat, dames en heren: giro 7776833.
Ik plaats dit bericht zo snel omdat ik uit verschillende betrouwbare bronnen heb vernomen dat ik veel trouwe aanhangers heb die het leuk vinden mijn berichten te lezen… Maar ik vind het ook leuk als de mensen na het lezen een berichtje onderaan de site achterlaten.. het is niet moeilijk, het kost weinig tijd en bovendien vind ik het superleuk een beetje in de gaten te hebben wie er allemaal op afstand meegenieten!!! Mevrouw ten Ham, waar blijft u de laatste tijd?? Wat heeft meneer van der Broek met uw vingers gedaan in die fysiopraktijk?? Dus, in de cultuur van hier: ‘message pertoe!’ Oftewel ‘plaats bericht!’!
Ik merk dat ik steeds meer van het Telugu ga begrijpen. Ik word er echter nog wel eens moe van als men maar in het Telugu blijft hameren, terwijl ik weet dat ze ook gewoon Engels spreken. Heb inmiddels de oplossing gevonden: je kan alles zeggen in het Nederlands wat je wil en je hebt meteen grote ogen… Ze weten niet dat Engels niet mijn moedertaal is. Overigens word ik hier ook nog wel eens verward met ene Teresa uit de USA en word ik regelmatig als Duitse gezien. Ook dat heb ik opgelost met het voorbeeld India- Pakistan. Swamy houdt bijvoorbeeld stug vol dat ik uit Germany kom, dus als ik dat hoor voeg ik er lachend aan toe “and he is from Pakistan”. Dan wordt de fout gelijk goed gemaakt.. erg grappig.
Het duurt nog maar iets meer dan 4 weken en dan is voor mij mijn stage alweer afgelopen…. Niet dat ik dan direct terugkom, nee, ik ga heerlijk een maand vakantie vieren met Richard (mijn vriend) die hierheen komt. De tijd is eigenlijk snel gegaan, precies zoals Ymke in het begin al zei. In de komende tijd zal mijn dossierwerk afmaken samen met Radhika (het is af en toe vreselijk vermoeiend, zeker met de hitte nu (vandaag rond de 42 graden) en vraag ik me soms af of alles wel altijd compleet is, want de casussen zijn meestal erg complex, maar er is in ieder geval iets van dossiervoering nu), mijn tijd doorbrengen met de kinderen in het weeshuis (later meer) en iets van de projecten in Hyderabad en Guntur zien. Tot slot is er nog een tripje naar Bombay.. superleuk!!
Eind april heb ik nog een kamp van 2,5 dag gedaan, de conflicten waren weer even wat in heftigheid afgenomen. Dit kamp was veel zwaarder dan het eerste kamp. Toen we terugkwamen heb ik aansluitend 17 uur geslapen.. Het was zo zwaar doordat we eerst een nacht gingen reizen (overigens had ik een 5 uur notice: “ja, vandaag gaan we op kamp, je moet om 5 uur klaar staan”, maar zo gaat dat nou eenmaal hier) en de volgende ochtend vroeg naar een kustgebied zouden gaan (je raadt het misschien al: tsunami…). Het maakte het daar nog eens extra zwaar omdat het er niet zozeer heet was, maar de luchtvochtigheidsgraad was ontzettend hoog. Het maakte niet uit hoe laat het was, het zweet vloeide rijkelijk (Hanny, heb je liedje over zweet wel 1000 keer gezongen) en voelde regelmatig overal de druppels lopen. Had je me die dagen gevraagd voor een sauna bezoekje, dan had ik gillend weggerend. De eerste dag kwam ik al gelijk vocht tekort, omdat ik maar 1,5 liter water bij me had tijdens de ochtend survey. Toen we eenmaal het kamp aan het opbouwen waren, begon alles te draaien en was ik heel dankbaar dat ik dextro bij me had om een beetje suiker binnen te krijgen. De rest van de dag wist ik dat ik tussendoor meer moest drinken en dat ik gewoon die dextro moest nemen. Wat betreft de tsunami: ik zat met het kamp in een tsunami-gebied, maar volgens mij zijn deze mensen er goed vanaf gekomen. Hier is namelijk niets meer te zien van de tsunami, behalve wat water tanks van Unicef, nieuw aangelegde wegen en een tsunamishelter van CGC. Dit is een huisje waar mensen kunnen komen als ze problemen hebben op het gebied van de tsunami. Heb de details niet precies nagevraagd, het is in ieder geval een nieuw, ruim gebouw, waar goede voorzieningen zijn, voor als mensen hun huis verliezen. Alleen weet ik niet of dit nou voor een volgende ramp bedoeld is, of hoe ze het zo snel voor elkaar hebben gekregen een shelter te bouwen. Nu verbleven wij in de tsunamishelter en werd er ook ons kamp in gehouden.
Ik kan wel zeggen dat we in een gehandicapten area terechtgekomen waren, want we hebben een heleboel mensen gevonden in die twee dagen. Het blijft voor mij een ontzettend mooi werk: de mensen zijn blij dat ze eindelijk eens de mogelijkheid krijgen om ergens hun verhaal te doen, advies te krijgen of een verwijzing naar een instituut. Er was bijvoorbeeld een jongen die begon te schreeuwen zodra hij oogcontact maakte met iemand van buiten de familie. Ik keek hem, zonder ook maar iets te weten aan en hij begon gelijk te wijzen, te schreeuwen en weg te kruipen. Eerst dacht ik dat het een reactie was omdat ik blank was, maar toen hij nog harder begon te schreeuwen toen Mary hem aankeek en ook nog dichterbij kwam, wist ik dat er hier een groot probleem speelde. De moeder wist zich ook geen raad meer met het kind. Ze was het zo zat om al ongeveer 10 jaar dagelijks met dit probleem om te gaan. Ik vond het echt zielig. De jongen heeft mij bijna een gehoorbeschadiging opgeleverd, maar ik ben door zijn barrière heengegaan en heb uiteindelijk rustig met hem kunnen zitten spelen en hem gewoon kunnen aanraken met af en toe oogcontact maken. Merendeel keek ik naar het speelgoed of als hij weer begon te schreeuwen heb ik mijn hoofd omgedraaid. De moeder was ‘absolutely flabbergasted’. Naast wat adviezen hebben we haar ook doorgestuurd naar het instituut waar ik een dagje heb meegekeken (de NIMH). Ze hebben daar voorzieningen voor het overnachten van mensen en omdat het een overheidsinstelling is, is de zorg daar voor mensen die onder een bepaalde grens verdienen gratis. Na twee dagen in dit saunagebied, zijn we ’s nachts weer teruggegaan naar Hyderabad.
De afgelopen dagen heb ik in het Happy Home (of Betty Huber Home) besteed. Er zitten daar studenten van het ‘college’ in het zelfde gebouw, de weeskinderen (maar die alleen voor de vakantieperiode) en geestelijk gehandicapte weeskinderen, die naar een heel klein schooltje aangrenzend aan het Betty Huber Home naar school gaan. Daarnaast woont de leiding en de leraressen daar ook, op een paar na. Het Betty Huber Home ligt buiten de grote stad Hyderabad, wat het voor de kinderen heerlijk vrij maakt. Ze kunnen hier gillen, spelen en vanalles doen zonder dat er klachten komen van omwonenden. Het uitzicht van de eerste en tweede verdieping is echt supermooi. In de tuin beneden hebben ze een bassin voor wat vissen en lopen een aantal kalkoenen en een pauw. In de ochtend hebben de kinderen hier ‘studietijd’ en in de middag kijken ze televisie en kunnen ze buiten spelen. Ze moeten zelf hun kleren wassen en hun kamer opruimen en elkaar helpen bij het douchen en aankleden. ’s Avonds gaat iedereen op dezelfde tijd naar bed. Het gebed maakt hier groot deel uit van de dagelijkse bezigheden en er worden ook heel veel liedjes voor God gezongen. Dat wordt begeleid met een trom (dub of doeba) en een tamboerijn. Een van de leraressen is mij tromspelen aan het leren.. pff dat valt nog niet mee.
Wat me verder opvalt is dat er hier voor de weeskinderen weinig echte materialen zijn. De les voor de verstandelijk gehandicapten bestond uit herhalen van wat de juf opdroeg. Ik kreeg gelijk allerlei leuke activiteiten voor groepslessen in mijn hoofd en heb nu twee dagen in samenwerking met de lerares van die groep iets met materiaal gedaan. Gisteren hebben we bijvoorbeeld dieren nagedaan en de kikker was toch wel het meest populair (grappig dat de kikker hier geen kwaak kwaak zegt, maar ‘bekka bekka bekka”). ’s Middags werd er nog als kikker gehuppeld door sommige kinderen. Ook hebben we de dag ervoor tekeningen gemaakt en die hebben we aan de muur gehangen. Heel vaak zie je even een aantal kinderen bij die tekeningen staan om ze te bekijken, heel leuk.
Tot slot ook nog een uitdaging op logopedisch gebied: er is een meisje dat niet kan praten, behalve wat twee lettergrepige woorden. Ik ben met haar nu 4 keer per dag aan het trainen met klanken en korte woorden op plaatjes en moet zeggen dat het best wel voorspoedig gaat. Daardoor werd ik gelijk al bestempeld als heldin! Nou, dat hoefde van mij nou ook weer niet..
Goed, lieve mensen , ik brei bij deze een eind aan mijn verhaal, er staat weer genoeg! Ik hoop dat jullie ook genoeg neer gaan zetten!
Liefs.
Dit bericht is trouwens geschreven op 10 mei, maar ietsje later geplaatst..
Het is weer tijd om mensen te bedanken: de Familie Parlevliet en nogmaals mijn beide oma’s!! Bedankt voor de financiele steun!! Overigens: het is nog niet te laat, dames en heren: giro 7776833.
Ik plaats dit bericht zo snel omdat ik uit verschillende betrouwbare bronnen heb vernomen dat ik veel trouwe aanhangers heb die het leuk vinden mijn berichten te lezen… Maar ik vind het ook leuk als de mensen na het lezen een berichtje onderaan de site achterlaten.. het is niet moeilijk, het kost weinig tijd en bovendien vind ik het superleuk een beetje in de gaten te hebben wie er allemaal op afstand meegenieten!!! Mevrouw ten Ham, waar blijft u de laatste tijd?? Wat heeft meneer van der Broek met uw vingers gedaan in die fysiopraktijk?? Dus, in de cultuur van hier: ‘message pertoe!’ Oftewel ‘plaats bericht!’!
Ik merk dat ik steeds meer van het Telugu ga begrijpen. Ik word er echter nog wel eens moe van als men maar in het Telugu blijft hameren, terwijl ik weet dat ze ook gewoon Engels spreken. Heb inmiddels de oplossing gevonden: je kan alles zeggen in het Nederlands wat je wil en je hebt meteen grote ogen… Ze weten niet dat Engels niet mijn moedertaal is. Overigens word ik hier ook nog wel eens verward met ene Teresa uit de USA en word ik regelmatig als Duitse gezien. Ook dat heb ik opgelost met het voorbeeld India- Pakistan. Swamy houdt bijvoorbeeld stug vol dat ik uit Germany kom, dus als ik dat hoor voeg ik er lachend aan toe “and he is from Pakistan”. Dan wordt de fout gelijk goed gemaakt.. erg grappig.
Het duurt nog maar iets meer dan 4 weken en dan is voor mij mijn stage alweer afgelopen…. Niet dat ik dan direct terugkom, nee, ik ga heerlijk een maand vakantie vieren met Richard (mijn vriend) die hierheen komt. De tijd is eigenlijk snel gegaan, precies zoals Ymke in het begin al zei. In de komende tijd zal mijn dossierwerk afmaken samen met Radhika (het is af en toe vreselijk vermoeiend, zeker met de hitte nu (vandaag rond de 42 graden) en vraag ik me soms af of alles wel altijd compleet is, want de casussen zijn meestal erg complex, maar er is in ieder geval iets van dossiervoering nu), mijn tijd doorbrengen met de kinderen in het weeshuis (later meer) en iets van de projecten in Hyderabad en Guntur zien. Tot slot is er nog een tripje naar Bombay.. superleuk!!
Eind april heb ik nog een kamp van 2,5 dag gedaan, de conflicten waren weer even wat in heftigheid afgenomen. Dit kamp was veel zwaarder dan het eerste kamp. Toen we terugkwamen heb ik aansluitend 17 uur geslapen.. Het was zo zwaar doordat we eerst een nacht gingen reizen (overigens had ik een 5 uur notice: “ja, vandaag gaan we op kamp, je moet om 5 uur klaar staan”, maar zo gaat dat nou eenmaal hier) en de volgende ochtend vroeg naar een kustgebied zouden gaan (je raadt het misschien al: tsunami…). Het maakte het daar nog eens extra zwaar omdat het er niet zozeer heet was, maar de luchtvochtigheidsgraad was ontzettend hoog. Het maakte niet uit hoe laat het was, het zweet vloeide rijkelijk (Hanny, heb je liedje over zweet wel 1000 keer gezongen) en voelde regelmatig overal de druppels lopen. Had je me die dagen gevraagd voor een sauna bezoekje, dan had ik gillend weggerend. De eerste dag kwam ik al gelijk vocht tekort, omdat ik maar 1,5 liter water bij me had tijdens de ochtend survey. Toen we eenmaal het kamp aan het opbouwen waren, begon alles te draaien en was ik heel dankbaar dat ik dextro bij me had om een beetje suiker binnen te krijgen. De rest van de dag wist ik dat ik tussendoor meer moest drinken en dat ik gewoon die dextro moest nemen. Wat betreft de tsunami: ik zat met het kamp in een tsunami-gebied, maar volgens mij zijn deze mensen er goed vanaf gekomen. Hier is namelijk niets meer te zien van de tsunami, behalve wat water tanks van Unicef, nieuw aangelegde wegen en een tsunamishelter van CGC. Dit is een huisje waar mensen kunnen komen als ze problemen hebben op het gebied van de tsunami. Heb de details niet precies nagevraagd, het is in ieder geval een nieuw, ruim gebouw, waar goede voorzieningen zijn, voor als mensen hun huis verliezen. Alleen weet ik niet of dit nou voor een volgende ramp bedoeld is, of hoe ze het zo snel voor elkaar hebben gekregen een shelter te bouwen. Nu verbleven wij in de tsunamishelter en werd er ook ons kamp in gehouden.
Ik kan wel zeggen dat we in een gehandicapten area terechtgekomen waren, want we hebben een heleboel mensen gevonden in die twee dagen. Het blijft voor mij een ontzettend mooi werk: de mensen zijn blij dat ze eindelijk eens de mogelijkheid krijgen om ergens hun verhaal te doen, advies te krijgen of een verwijzing naar een instituut. Er was bijvoorbeeld een jongen die begon te schreeuwen zodra hij oogcontact maakte met iemand van buiten de familie. Ik keek hem, zonder ook maar iets te weten aan en hij begon gelijk te wijzen, te schreeuwen en weg te kruipen. Eerst dacht ik dat het een reactie was omdat ik blank was, maar toen hij nog harder begon te schreeuwen toen Mary hem aankeek en ook nog dichterbij kwam, wist ik dat er hier een groot probleem speelde. De moeder wist zich ook geen raad meer met het kind. Ze was het zo zat om al ongeveer 10 jaar dagelijks met dit probleem om te gaan. Ik vond het echt zielig. De jongen heeft mij bijna een gehoorbeschadiging opgeleverd, maar ik ben door zijn barrière heengegaan en heb uiteindelijk rustig met hem kunnen zitten spelen en hem gewoon kunnen aanraken met af en toe oogcontact maken. Merendeel keek ik naar het speelgoed of als hij weer begon te schreeuwen heb ik mijn hoofd omgedraaid. De moeder was ‘absolutely flabbergasted’. Naast wat adviezen hebben we haar ook doorgestuurd naar het instituut waar ik een dagje heb meegekeken (de NIMH). Ze hebben daar voorzieningen voor het overnachten van mensen en omdat het een overheidsinstelling is, is de zorg daar voor mensen die onder een bepaalde grens verdienen gratis. Na twee dagen in dit saunagebied, zijn we ’s nachts weer teruggegaan naar Hyderabad.
De afgelopen dagen heb ik in het Happy Home (of Betty Huber Home) besteed. Er zitten daar studenten van het ‘college’ in het zelfde gebouw, de weeskinderen (maar die alleen voor de vakantieperiode) en geestelijk gehandicapte weeskinderen, die naar een heel klein schooltje aangrenzend aan het Betty Huber Home naar school gaan. Daarnaast woont de leiding en de leraressen daar ook, op een paar na. Het Betty Huber Home ligt buiten de grote stad Hyderabad, wat het voor de kinderen heerlijk vrij maakt. Ze kunnen hier gillen, spelen en vanalles doen zonder dat er klachten komen van omwonenden. Het uitzicht van de eerste en tweede verdieping is echt supermooi. In de tuin beneden hebben ze een bassin voor wat vissen en lopen een aantal kalkoenen en een pauw. In de ochtend hebben de kinderen hier ‘studietijd’ en in de middag kijken ze televisie en kunnen ze buiten spelen. Ze moeten zelf hun kleren wassen en hun kamer opruimen en elkaar helpen bij het douchen en aankleden. ’s Avonds gaat iedereen op dezelfde tijd naar bed. Het gebed maakt hier groot deel uit van de dagelijkse bezigheden en er worden ook heel veel liedjes voor God gezongen. Dat wordt begeleid met een trom (dub of doeba) en een tamboerijn. Een van de leraressen is mij tromspelen aan het leren.. pff dat valt nog niet mee.
Wat me verder opvalt is dat er hier voor de weeskinderen weinig echte materialen zijn. De les voor de verstandelijk gehandicapten bestond uit herhalen van wat de juf opdroeg. Ik kreeg gelijk allerlei leuke activiteiten voor groepslessen in mijn hoofd en heb nu twee dagen in samenwerking met de lerares van die groep iets met materiaal gedaan. Gisteren hebben we bijvoorbeeld dieren nagedaan en de kikker was toch wel het meest populair (grappig dat de kikker hier geen kwaak kwaak zegt, maar ‘bekka bekka bekka”). ’s Middags werd er nog als kikker gehuppeld door sommige kinderen. Ook hebben we de dag ervoor tekeningen gemaakt en die hebben we aan de muur gehangen. Heel vaak zie je even een aantal kinderen bij die tekeningen staan om ze te bekijken, heel leuk.
Tot slot ook nog een uitdaging op logopedisch gebied: er is een meisje dat niet kan praten, behalve wat twee lettergrepige woorden. Ik ben met haar nu 4 keer per dag aan het trainen met klanken en korte woorden op plaatjes en moet zeggen dat het best wel voorspoedig gaat. Daardoor werd ik gelijk al bestempeld als heldin! Nou, dat hoefde van mij nou ook weer niet..
Goed, lieve mensen , ik brei bij deze een eind aan mijn verhaal, er staat weer genoeg! Ik hoop dat jullie ook genoeg neer gaan zetten!
Liefs.
-
12 Mei 2006 - 07:31
Edu:
Ha! Leuk weer je verhalen te lezen... Tis hier maar koud... Slechts 25 graden en dat in mei... ;-) Mis je Utrecht nog niet? Op donderdagavond met een koud witbiertje op het Neude? -
12 Mei 2006 - 08:19
Papa:
O.K. ik zal me er bij neer moeten leggen dat ik nooit de echte eerste zal worden, maar ik heb weer genoten van je verhaal. Thuis kan ik de foto's beter bekijken, dus daarover kan ik nog niets zeggen. De temperaturen gaan weer dalen naar de 18°C, dus dat biertje zal wel binnen genuttigd worden. Sterkte de laatste weken en zoals gewoonlijk zullen de laatste loodjes wel het warmst zijn.
XXX papa -
12 Mei 2006 - 08:35
Elise:
42 graden. Niet normaal natuurlijk. Inderdaad lekker weer om te gaan zwemmen, alleen jammer dat je dan je hele heisa aan moet aanhouden en niet gewoon in een badpak/bikini het water in kan. Succes met de warmte, en het afronden van de dossiers.
E -
12 Mei 2006 - 10:09
Richard:
Hoi liefje.Moet ik nu die sauna nog boeken voor als je terugkomt? Of nog maar even wachten....? Het zijn weer mooie verhalen en ik ben trots op je dat je zo veel goede dingen kunt doen in dat verre India...
Dikke kus van je vriendje -
12 Mei 2006 - 10:16
Claudia:
Hoihoi, na een hele tijd niet reageren maar weer eens een berichtje van mij! Geniet van je laatste weken stage, ik hoop dat je vakantie net zo leuk wordt als de mijne en ik zie je weer in NL. Ik ben weer terug sinds 2 dagen, nu jij nog...;) Tot over een poosje en dan kunnen we een keer duizenden foto's gaan kijken!
Clau -
12 Mei 2006 - 11:22
Minke:
hi es!
super leuke dingen maak je weer mee zeg. Moest nog aan je denken toen ik dacht dat ik het warm had, hier in nederland met 25 graden...jij hebt t daar tuurlijk nog veel warmer!
scriptie is bijna ingebonden..gelukkig!!
veel succes daar en tuurlijk ook veel plezier.
liefs mink -
12 Mei 2006 - 11:54
Nithya:
Hee es,
Vond het erg leuk je te spreken op msn van de week!!! Weer super leuke verhalen!! Heel veel succes nog de laatste weken, met het afronden van je stage en heel erg veel plezier met het reizen met Richard!!! Weet je al waar jullie allemaal heen gaan??
Liefs nithya -
12 Mei 2006 - 12:41
An:
nou, ook vanuit amersfoort maar weer een berichtje. Omdat Syl het nie kan doe ik het maar weer een keer. Goed te goren dat je alle leuke dingen weer meemaakt. Het is wel erg warm heb ik van meerdere mensen (Waaronder ook jij!!!!!) begrepen. Zoals je al wist is het hier in nederland ook lekker warm met 25 graden. Ik verlang nu alweer naar de lente terug....nee hoor, met een pilsje op het terras en genieten maar is natuurlijk perfect! Ik kan het nu praktisch doen aangezien ik mijn hele portfolio (5 competenties) kalar heb liggen om in te leveren. Maandag doen en dan dinsdag een dag meedraaien op de DOuwe (waar ik door ben naar de laatste twee sollicitanten)Afwachtenen maar hopen dat ik het word zodat ik een perfecte baan heb!!!!!!!!
Zo niet, dan ga ik stug door in Bosch en Duin!
Nou, heel veel succes nog effe enne kom maar gauw weer terug dan gaan we eens lekker proosten!!!
Dikke kuz An (ook van Ben, Syl en Japie) -
12 Mei 2006 - 21:42
Ingrid:
Hoi Essie!! Hier weer 4 trouwe aanhangers van je verhalen.
Super wat je allemaal hebt meegemaakt. En veel goede dingen bereikt bij de kinderen. Chapeau!! De les met de kikkers was zeker wel een openbaring voor zowel de juf als de kinderen? Ongelooflijk dat het niet bij de leraressen opkomt om zoiets te doen. Ze blijven dus gewoon volharden in datgene wat bekend is en iets nieuws komt er gewoon niet van.
Veel succes met je 42 gr. Moet er niet aan denken... Maar zou wel graag het weer wat we nu hier hebben vasthouden tot oktober ofzo. Hier alles oké. Marit gaat maandag met groep 8 op kamp. En ze oefent zich gek voor de musical (ze heeft een van de hoofdrollen! Supertrots is ze!) Helaas moet je dat missen........O ja en zaterdag (morgen) zwemt ze af voor zwemv.h. 3. Irene is nu naar schoolfeest. Zitten op haar te wachten. Zij oefent druk voor lustrumtoneel (dan ben je weer thuis). Enne Hans.....is heel druk met golfen. Je lacht je gek! Je ziet, hier gebeurt ook van alles. Nou ik stop want ik neem weer veel te veel ruimte in. Maar dat vind jij wel leuk!
Dikke kussen en veel plezier nog, himi -
13 Mei 2006 - 12:14
Irene:
Daag esther, Met jou gaat het dus goed dat is te lezen en ook een beetje te zien ;).
Ik vind het heel fijn dat er resultaat is te zien van je werk. Dat je echt mensen kan helpen. En het vertrouwen van kinderen kan winnen, zodat ze weer normaal met andere mensen kunnen omgaan. Daar zijn die mensen al blij met een beetje eten. Dus hoe moeten ze zich dan voelen als hun kind weer kan durft te praten of naar school kan gaan. Ik heb bewondering voor je.
Met mij gaat het ook goed. Nog 6 weken dan is het vakantie. Trouwens Takie ligt in zijn hok. En komt er afentoe wel eens uit ;). Maar het heeft niet zo veel haast dus dat hoor je nog wel. Ik zie dat ik teveel heb geschreven ik moet je maar mailen ben ik bang.
Nouja voor nu Dikke KUSS XX Irene je nichtje weet je nog wel (tja misschien vergeet je het thuisfront) :P -
14 Mei 2006 - 12:16
Mamma:
Hallo Heldin, van mij mogen ze je best zo noemen, want het is niet niks wat jij daar allemaal bereikt. Wat gaaf wat je met die jongen hebt kunnen bereiken! Het lijkt me wel ontzettend moeilijk om het dan weer los te moeten laten en waarschijnlijk hoor je nooit meer wat er verder van geworden is...?
Ik steun bij deze ook jouw oproep om te reageren, want het lijkt me voor jou ook zo belangrijk om respons te krijgen. Dat, en je successen op logopedisch gebied, moet je de laatste weken toch op de been houden, nietwaar?
Mooie foto's weer, maak je er ook nog eentje van je nieuwe kamer? En wat ga je in Bombay doen?
Ik ga het niet meer hebben over het weer; daar is al genoeg over gezegd. Ik hoop dat je het leuk vond onze foto's van de tuin te zien en jouw dennenbomen, die ik zo trouw aan het verzorgen ben. Ze worden al aardig groot, toch?
Over een goeie week zitten wij een weekje in Bulgarije, we hebben er echt zin in. Met jou tellen we voor jou ook de weken af, vandaag nog 4 en dan staan wij op Schiphol om Richard uit te zwaaien!!!
Tot zover hier, de rest via de mail.
Liefs van mamma -
14 Mei 2006 - 15:41
Marit (maartje):
heey meis,
daar ben ik ook weer een keer jij hebt het over kamp maar dat kan ik ook ik ga morgen alleen het zal niet zo heet zijn we zijn ook hard aan de musical bezig ik denk steeds aan je met alles als er het word delhi, hydrabad of india staat ik ga nu weer ik vind het leukom je weer eens geschreven te hebben
-xxxxxxxxxxxxxxxxx-
marit
-
14 Mei 2006 - 15:42
Marit (maartje):
srry voor deze spelfouten leuk om en woord
marit -
15 Mei 2006 - 10:30
Robert Van Der Horst:
Hoi Esther,
Het is leuk om je verslag te lezen. Super dat het goed gaat.
Binnenkort lekker vakantie met je vriend en verder genieten van het mooie land met prettige mensen.
Blijf genieten, genieten en genieten.
Heel veel succes en groetjes namens alle medewerkers van Stayokay ( Utrecht-) Bunnik.
PS
Het is hier minder boeiend,
alles verloopt prima!
Doeiiiiiiiiiiiiii!!!!!! -
15 Mei 2006 - 18:22
Ria:
perfect ester met veel liefde gewerkt en ook bekeken door mij -
19 Mei 2006 - 11:08
Beppie Ten Ham:
hallo esther
hier weer even proberen of je deze ontvangt,ik hoop het zo.
met jouw gaat het goed ,gelukkig !!!!
esther de tijd gaat ook voor jouw nu snel he?
mijn persoontje gaat morgen op vacantie 6 dagen naar parijs,ik verheug me daar erg op.
voor jouw gaat het ook opschieten,de vacantie van jouw ziet er even anders uit,maar je zal er zeker van genieten,met je vriend richard.nu esther maar weer op hoop van zegen,h.g. beppie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
