back 2 basic
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
26 April 2006 | India, Haiderabad
Lieve levzers,
Het begint ondertussen steeds langer te worden die tussenpauzes.. Misschien Rens, is het inderdaad wel beter.. Ik zal proberen het verhaal dit keer wat korter te maken, misschien bevordert dat ook het lezen een beetje..
Allereerst wil ik Ymke, Richard, Pap en Mam, Wouter, Oma Zoetermeer, Oma Uden, Himi, Joke en Johan, Bep ten Ham, Bart en Nicolette en Himi
HEEL ERG BEDANKEN VOOR HUN GIFT!!
Het geld gaat zeker goed terecht komen. We hebben zojuist een klein beetje naar de mogelijkheden gekeken. Als er nog meer mensen zijn die willen sponsoren voor logopedie materiaal voor het CGC in India en zeker willen weten dat hun geld rechtstreeks naar deze kinderen toegaat, dan kan er gestort worden op giro 7776833 tnv. E. van Niel, Utrecht. Op dit moment is er een bedrag van 305 euro binnen (dit is exclusief het geld dat ik van de Hogeschool Utrecht heb gekregen).
Als laatst zijn daar boeken van gekocht die bestemd zijn voor de leerkrachten en specialisten binnen het CGC. Literatuur die, naar mijn mening, dringend nodig was!
Ten tweede: mijn adres is gewoon nog steeds hetzelfde; zoals een aantal van jullie misschien hebben opgemerkt is het adres een postbus nummer en is de brievenbus dus niet op de school, maar ergens anders!
En dan nu een update van mijn belevenissen… Ik moet geloof ik terug naar 5 april… De Annual Day. Bedankt voor jullie suggesties wat betreft liedjes.. Heb ze echter niet nodig gehad, hoewel ik ze van tevoren wel ff op een kladblaadje had gezet… Het programma was al helemaal ingedeeld en het bleek dat iedere groep een dansje deed of iets van een rijmpje, compleet met outfit. Wel werd me tegelijkertijd met het in mijn handen duwen van het programma verteld dat ik ook nog even de groetjes van Holland moest doen.. Tja, daar hadden we natuurlijk op kunnen wachten, dus daar had ik me van tevoren al enigszins op voorbereid. Verder was het een erg gezellige dag, heb veel gelachen en… voor de tweede keer een sari gedragen. Ik voel me toch een beetje gehandicapt in zo’n ding overigens. Je hebt namelijk een hele lap stof voor je hangen en die zit elke keer in de weg tussen je benen… Nee, dan is mijn andere garderobe (die inderdaad helemaal nieuw is aangeschaft, Rens) een stuk comfortabeler. En misschien is het ook wel een goed idee om het in Nederland te gaan verkopen: niemand ziet precies hoe dik je buik is, het is heerlijk wijd om je heen, het is katoen, dus voelt heerlijk vrij en bovendien zijn die chunni’s (sjalen) ontiegelijk handig. De mogelijkheden even op een rijtje:
1. je handen afdrogen als er in de WC geen papier of handdoek aanwezig is.
2. het zweet van je voorhoofd afvegen
3. in je neus pulken of je neus snuiten (ik heb dit serieus zien gebeuren)
4. je kind zijn mond afvegen
5. als deken in de bus als iets anders niet voor handen is
6. als hoofddoek als het ’s middags te heet wordt (en met zwart haar hier is het nog heter op je hoofd)
7. als hangmat voor je kind van 2 wanneer het huilt, bind het tussen de ijzeren stangen van de trein en je bent klaar.
Er zijn er vast nog meer, dus ik denk dat er markt voor is in Nederland..
Na de Annual Day was het vakantie, voor de kinderen althans. Voor de leerkrachten (en dus ook voor mij) niet. De leerkrachten gingen op homevisit (uitzoeken hoe de woonsituatie van de leerlingen is) en Radhika en ik hebben ontmoetingen met ouders gehad. De dag ervoor was tussen neus en lippen gezegd dat de ouders van ieder kind dat een spraakprobleem had (want speech therapy gaat nou eenmaal over spreken) de volgende dag langs kon komen. Zo kwamen er dus 12 paar ouders, die voor een consult Rs. 50 (een euro, voor hier ongeveer 10 euro) moesten betalen. Ik voelde me net een dokter en was heel blij met alle mensen die zo happy de deur weer uitgingen. Maar ze moesten voor advies gemiddeld 3 uur wachten.. Tja, ik kan niet heksen.. Anamnese, onderzoek en advies in 10 minuten kan ik echt niet… maar ik vond het wel heel zielig. Gelukkig zijn ze hier in India wachten wel gewend en werd er totaal (echt niet!!) geklaagd.
In de week die erna verschillende activiteiten:
- met Radhika bezig geweest aan de dossiers en heb ik een map aangelegd met waardevolle informatie (een soort protocollen) (Hé pap, leuk baantje hè?), zodat Radhika en consorten het straks ook zonder mij kunnen;
- met Mary naar het Nationaal Instituut voor de mentaal gehandicapten geweest (dat we overigens twee keer hebben bezocht, omdat ik de eerste keer mijn paspoort niet bij me had, werden we eruit geknikkerd. De tweede keer met paspoort en slijmpraatje bij de directeur (die zelfs vroeg of alle ambassades akkoord waren met mijn bezoek) mochten we alles zien. Het is een nationaal instituut en daar word een hoop geld in gepompt en dat is goed te zien ook. Het nieuwste van het nieuwste programma is hier aanwezig om OAE’s (voor de logo’s onder ons) te meten. (Overigens is er met mijn gehoor niets mis, ik zat zelfs over de gehele linie boven het gemiddelde..) Met hulp van een vriend van Mary hebben we voor een klein prijsje 4 boeken kunnen laten kopiëren (die elders niet in India te krijgen zijn en bij amazon een vermogen kosten) en nog wat boeken van het instituut zelf gekocht (totaal zijn dat dus de boeken waar ik het eerder over had). Overal hebben we foto’s van gemaakt en ik heb een heleboel ideeën voor materialen voor in het nieuwe CGC. Het blijkt dus, dat er best een hele hoop aanwezig is (behalve de testmaterialen!!!!).
- met de leerkrachten mee op huisbezoek. Naar aanleiding daarvan heb ik de volgende boodschap:
studenten in Nederland, wilt u nooit meer klagen over een te kleine kamer??? De mensen hier in India hebben twee kamertjes ter grote van jouw kamer om vaak met 5 personen in te leven, te slapen en te koken. Er is slechts een kleine ruimte om de douchen en te toiletteren en het meubilair bestaat uit betonnen inbouwkasten, een bed en wat plastic stoelen. Het overgrote deel van de familie slaapt met matjes op de grond. Om bij het huis te komen, moet je soms smerige steegjes door, over stapels stenen klauteren en vergeet het maar dat er een parkeerplaats voor de deur is (ok, de auto is ook in 99% van de gevallen afwezig…). Ik ben er goed van geschrokken! En dan te bedenken dat het, ingeval van mijn ouders, omgekeerd is: 5 kamers voor 2 personen!
Het huisbezoek zelf was erg leuk; ik zag nog een aantal kinderen waar ik wel gehecht aan was geworden; eentje hield mijn hand vast toen ik naar beneden liep en zijn moeder had zijn andere hand vast: mama werd bijna van de trap afgesleurd, zo graag wilde dat jongetje met ons mee.
- en tot slot met de ‘college students’ (16 tot 18 jaar) mee op Outreach program, om aidsvoorlichting te geven. Het was een soort primitieve Jesus Christ Superstar: hup het hele zooitje in de gele schoolbus, microfoons, tamboerijn en geluidsbox mee, een aantal spandoeken erbij en rijden naar een dorpje in de buurt. Daar komt de hele zooi uit de bus, de apparatuur wordt aangesloten en aan de hand van toneelstukjes en liedjes wordt verteld hoe je HIV krijgt, dat er geen medicijnen voor zijn en wat je het best kunt doen. Het was erg gaaf om te zien, zeker omdat de overheid een paar aanplak biljetten op de plakplaatsen hangt, maar er geen rekening mee houdt dat in de dorpjes de meeste mensen analfabeet zijn… Daarnaast wordt er reclame gemaakt voor het college dat door het CGC is opgericht, om de kinderen van de dorpjes ook naar school te krijgen en niet te laten stoppen met school na hun 16e jaar.
Toen was het vorige week woensdag eindelijk tijd voor het grote avontuur: naar het platteland!! Na een nachtelijke bustocht van 9 uur, achterin een bus (niet aan te raden: het hobbelt namelijk meer!) met de nodige faciliteiten (stoelen die naar achter konden bijvoorbeeld), maar ook met ramen die niet meer dicht konden (waardoor ik dus in een orkaan lag..) kwamen we aan in de tribal area, waar Swamy is opgegroeid. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Ook die dag zelf was daar geen tijd meer voor. Na het op houtvuur gekookte ontbijt te hebben genuttigd, wat was geserveerd op aan elkaar genaaide gedroogde bladeren en te hebben gedoucht met water uit de pomp, in een hokje van 4 zelfgemaakte schuttingen afgedekt met palmbladeren ging onze zoektocht naar gehandicapten in de dorpjes beginnen. Met z’n allen in een rickshaw (normaal voor ongeveer 3 personen, wij nu met ongeveer 9) gepropt werden we 3 dagen lang van dorpje naar dorpje gereden. Daar werden alle huizen afgegaan en dan vervolgens gevraagd of iedereen met welke handicap dan ook naar het dorpsplein wilde komen voor advies. Dat was best heftig. Er zaten zeer zielige gevallen tussen, ook twee waarvan ik dacht dat ze niet meer lang te leven hadden. Ook kwam je gevallen tegen waar de moeder zelf nog een kind was toen ze van het gehandicapte kind beviel (14 jaar) en was uitgehuwelijkt toen haar menstruatie begon. We zouden er toch niet aan moeten denken?
Wat ik wel heel mooi vond was de primitieve manier van leven. Op de een of andere manier leken de mensen daar compleet gelukkig met het rustige leventje daar. Heerlijk in de vrije natuur, onafhankelijk van anderen, zich niet druk makend om geld of ander materiaal. Ik leerde op onze sight-seeingdag (een boottocht over een brede rivier; mooi roeiwatertje trouwens) dat er nog dorpen bestaan waar de mensen leven van ruilhandel, ipv markt houden met geld, geweldig toch?! Zelf heb ik ervaren dat cashewnoten aan bomen groeien en dat je de bloem ervan (een soort kleine gele paprika) kan eten en dat het een hele weeë, zoete lucht met zich meebrengt, dat er een kruising bestaat tussen een mandarijn en een citroen, dat er bepaalde bamboestokken zijn die je kan eten en waar een zoete smaak vanaf komt, dat er palmbomen bestaan die geen kokosnoten geven, maar een andere zoete vrucht (die je op een onmogelijke manier moet eten) en dat de melk hier niet van koeien, maar van de buffalows afkomt.
Verder heb ik van de sight-seeing dag erg genoten, het was een lange, maar mooie boottocht in een bergachtig landschap, waar onderweg gestopt werd voor wat tempels en de lunch. In de avond volgde er een bingo spel, waarbij ik als tweede een volle kaart had. Het bleek dat je, wilde je je prijs in ontvangst nemen, dat je iets moest doen; een dansje, een stukje, een iets. ’s Middags had ik al noodgedwongen een dansje gedaan op het podium voor een kleine groep mensen, maar dat was blijkbaar doorverteld over de hele boot, want ondanks mijn zeer geslaagde mime-stukje, werd me gevraagd om alsjeblieft nog een dansje te doen. Nou vooruit dan maar, maar wel met de “dancemaster” (een mannelijke jazz-ballet leraar, maar die zijn hier waanzinnig populair). Het bleek erg geslaagd; ik mocht blijven voor de volgende dansjes.. Ik heb ook wel erg van genoten; het was weer lang geleden dat ik dansend op een podium had gestaan.. Mam en Ing, herinneren jullie je nog dat armengedoe (je maakt een soort vierkantje met je armen en de ene arm is een tel later dan de andere arm) in die Donna Summer openingsdans van Phemia? Nou ik heb ze er hier een anderhalf uur mee bezig gehouden! Supergrappig!
Op zondagavond zijn we richting Guntur vertrokken, omdat in dat district de volgende survey zou plaatsvinden. Echter bleek dat er conflicten waren tussen de overheid en de dorpsbewoners en dat de mensen van buitenaf wel eens gekidnapt konden worden, dus het was verstandiger om terug naar Hyderabad te gaan en later de survey voort te zetten. Omdat ik Guntur erg leuk vond, besloot mijn lichaam dat het er langer wilde blijven en ging twee dagen aan de scheiterij. Inmiddels ben ik, na zeer goede zorg door de ouders van Frank, weer gezond en springlevend en in Hyderabad.
Dit was het dan wel weer.. Zoals je ziet vermaak ik me prima. De tijd ook best snel, over ietsje meer dan 6 weken zit mijn stage erop.. Een vakantietje met mij geliefde en dan gaat het echte leven beginnen (auw…) Goed, toch weer een lang verhaal, maar jullie doen het er maar mee. Je mag ook in twee keer lezen!
Liefs, Esther
Het begint ondertussen steeds langer te worden die tussenpauzes.. Misschien Rens, is het inderdaad wel beter.. Ik zal proberen het verhaal dit keer wat korter te maken, misschien bevordert dat ook het lezen een beetje..
Allereerst wil ik Ymke, Richard, Pap en Mam, Wouter, Oma Zoetermeer, Oma Uden, Himi, Joke en Johan, Bep ten Ham, Bart en Nicolette en Himi
HEEL ERG BEDANKEN VOOR HUN GIFT!!
Het geld gaat zeker goed terecht komen. We hebben zojuist een klein beetje naar de mogelijkheden gekeken. Als er nog meer mensen zijn die willen sponsoren voor logopedie materiaal voor het CGC in India en zeker willen weten dat hun geld rechtstreeks naar deze kinderen toegaat, dan kan er gestort worden op giro 7776833 tnv. E. van Niel, Utrecht. Op dit moment is er een bedrag van 305 euro binnen (dit is exclusief het geld dat ik van de Hogeschool Utrecht heb gekregen).
Als laatst zijn daar boeken van gekocht die bestemd zijn voor de leerkrachten en specialisten binnen het CGC. Literatuur die, naar mijn mening, dringend nodig was!
Ten tweede: mijn adres is gewoon nog steeds hetzelfde; zoals een aantal van jullie misschien hebben opgemerkt is het adres een postbus nummer en is de brievenbus dus niet op de school, maar ergens anders!
En dan nu een update van mijn belevenissen… Ik moet geloof ik terug naar 5 april… De Annual Day. Bedankt voor jullie suggesties wat betreft liedjes.. Heb ze echter niet nodig gehad, hoewel ik ze van tevoren wel ff op een kladblaadje had gezet… Het programma was al helemaal ingedeeld en het bleek dat iedere groep een dansje deed of iets van een rijmpje, compleet met outfit. Wel werd me tegelijkertijd met het in mijn handen duwen van het programma verteld dat ik ook nog even de groetjes van Holland moest doen.. Tja, daar hadden we natuurlijk op kunnen wachten, dus daar had ik me van tevoren al enigszins op voorbereid. Verder was het een erg gezellige dag, heb veel gelachen en… voor de tweede keer een sari gedragen. Ik voel me toch een beetje gehandicapt in zo’n ding overigens. Je hebt namelijk een hele lap stof voor je hangen en die zit elke keer in de weg tussen je benen… Nee, dan is mijn andere garderobe (die inderdaad helemaal nieuw is aangeschaft, Rens) een stuk comfortabeler. En misschien is het ook wel een goed idee om het in Nederland te gaan verkopen: niemand ziet precies hoe dik je buik is, het is heerlijk wijd om je heen, het is katoen, dus voelt heerlijk vrij en bovendien zijn die chunni’s (sjalen) ontiegelijk handig. De mogelijkheden even op een rijtje:
1. je handen afdrogen als er in de WC geen papier of handdoek aanwezig is.
2. het zweet van je voorhoofd afvegen
3. in je neus pulken of je neus snuiten (ik heb dit serieus zien gebeuren)
4. je kind zijn mond afvegen
5. als deken in de bus als iets anders niet voor handen is
6. als hoofddoek als het ’s middags te heet wordt (en met zwart haar hier is het nog heter op je hoofd)
7. als hangmat voor je kind van 2 wanneer het huilt, bind het tussen de ijzeren stangen van de trein en je bent klaar.
Er zijn er vast nog meer, dus ik denk dat er markt voor is in Nederland..
Na de Annual Day was het vakantie, voor de kinderen althans. Voor de leerkrachten (en dus ook voor mij) niet. De leerkrachten gingen op homevisit (uitzoeken hoe de woonsituatie van de leerlingen is) en Radhika en ik hebben ontmoetingen met ouders gehad. De dag ervoor was tussen neus en lippen gezegd dat de ouders van ieder kind dat een spraakprobleem had (want speech therapy gaat nou eenmaal over spreken) de volgende dag langs kon komen. Zo kwamen er dus 12 paar ouders, die voor een consult Rs. 50 (een euro, voor hier ongeveer 10 euro) moesten betalen. Ik voelde me net een dokter en was heel blij met alle mensen die zo happy de deur weer uitgingen. Maar ze moesten voor advies gemiddeld 3 uur wachten.. Tja, ik kan niet heksen.. Anamnese, onderzoek en advies in 10 minuten kan ik echt niet… maar ik vond het wel heel zielig. Gelukkig zijn ze hier in India wachten wel gewend en werd er totaal (echt niet!!) geklaagd.
In de week die erna verschillende activiteiten:
- met Radhika bezig geweest aan de dossiers en heb ik een map aangelegd met waardevolle informatie (een soort protocollen) (Hé pap, leuk baantje hè?), zodat Radhika en consorten het straks ook zonder mij kunnen;
- met Mary naar het Nationaal Instituut voor de mentaal gehandicapten geweest (dat we overigens twee keer hebben bezocht, omdat ik de eerste keer mijn paspoort niet bij me had, werden we eruit geknikkerd. De tweede keer met paspoort en slijmpraatje bij de directeur (die zelfs vroeg of alle ambassades akkoord waren met mijn bezoek) mochten we alles zien. Het is een nationaal instituut en daar word een hoop geld in gepompt en dat is goed te zien ook. Het nieuwste van het nieuwste programma is hier aanwezig om OAE’s (voor de logo’s onder ons) te meten. (Overigens is er met mijn gehoor niets mis, ik zat zelfs over de gehele linie boven het gemiddelde..) Met hulp van een vriend van Mary hebben we voor een klein prijsje 4 boeken kunnen laten kopiëren (die elders niet in India te krijgen zijn en bij amazon een vermogen kosten) en nog wat boeken van het instituut zelf gekocht (totaal zijn dat dus de boeken waar ik het eerder over had). Overal hebben we foto’s van gemaakt en ik heb een heleboel ideeën voor materialen voor in het nieuwe CGC. Het blijkt dus, dat er best een hele hoop aanwezig is (behalve de testmaterialen!!!!).
- met de leerkrachten mee op huisbezoek. Naar aanleiding daarvan heb ik de volgende boodschap:
studenten in Nederland, wilt u nooit meer klagen over een te kleine kamer??? De mensen hier in India hebben twee kamertjes ter grote van jouw kamer om vaak met 5 personen in te leven, te slapen en te koken. Er is slechts een kleine ruimte om de douchen en te toiletteren en het meubilair bestaat uit betonnen inbouwkasten, een bed en wat plastic stoelen. Het overgrote deel van de familie slaapt met matjes op de grond. Om bij het huis te komen, moet je soms smerige steegjes door, over stapels stenen klauteren en vergeet het maar dat er een parkeerplaats voor de deur is (ok, de auto is ook in 99% van de gevallen afwezig…). Ik ben er goed van geschrokken! En dan te bedenken dat het, ingeval van mijn ouders, omgekeerd is: 5 kamers voor 2 personen!
Het huisbezoek zelf was erg leuk; ik zag nog een aantal kinderen waar ik wel gehecht aan was geworden; eentje hield mijn hand vast toen ik naar beneden liep en zijn moeder had zijn andere hand vast: mama werd bijna van de trap afgesleurd, zo graag wilde dat jongetje met ons mee.
- en tot slot met de ‘college students’ (16 tot 18 jaar) mee op Outreach program, om aidsvoorlichting te geven. Het was een soort primitieve Jesus Christ Superstar: hup het hele zooitje in de gele schoolbus, microfoons, tamboerijn en geluidsbox mee, een aantal spandoeken erbij en rijden naar een dorpje in de buurt. Daar komt de hele zooi uit de bus, de apparatuur wordt aangesloten en aan de hand van toneelstukjes en liedjes wordt verteld hoe je HIV krijgt, dat er geen medicijnen voor zijn en wat je het best kunt doen. Het was erg gaaf om te zien, zeker omdat de overheid een paar aanplak biljetten op de plakplaatsen hangt, maar er geen rekening mee houdt dat in de dorpjes de meeste mensen analfabeet zijn… Daarnaast wordt er reclame gemaakt voor het college dat door het CGC is opgericht, om de kinderen van de dorpjes ook naar school te krijgen en niet te laten stoppen met school na hun 16e jaar.
Toen was het vorige week woensdag eindelijk tijd voor het grote avontuur: naar het platteland!! Na een nachtelijke bustocht van 9 uur, achterin een bus (niet aan te raden: het hobbelt namelijk meer!) met de nodige faciliteiten (stoelen die naar achter konden bijvoorbeeld), maar ook met ramen die niet meer dicht konden (waardoor ik dus in een orkaan lag..) kwamen we aan in de tribal area, waar Swamy is opgegroeid. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Ook die dag zelf was daar geen tijd meer voor. Na het op houtvuur gekookte ontbijt te hebben genuttigd, wat was geserveerd op aan elkaar genaaide gedroogde bladeren en te hebben gedoucht met water uit de pomp, in een hokje van 4 zelfgemaakte schuttingen afgedekt met palmbladeren ging onze zoektocht naar gehandicapten in de dorpjes beginnen. Met z’n allen in een rickshaw (normaal voor ongeveer 3 personen, wij nu met ongeveer 9) gepropt werden we 3 dagen lang van dorpje naar dorpje gereden. Daar werden alle huizen afgegaan en dan vervolgens gevraagd of iedereen met welke handicap dan ook naar het dorpsplein wilde komen voor advies. Dat was best heftig. Er zaten zeer zielige gevallen tussen, ook twee waarvan ik dacht dat ze niet meer lang te leven hadden. Ook kwam je gevallen tegen waar de moeder zelf nog een kind was toen ze van het gehandicapte kind beviel (14 jaar) en was uitgehuwelijkt toen haar menstruatie begon. We zouden er toch niet aan moeten denken?
Wat ik wel heel mooi vond was de primitieve manier van leven. Op de een of andere manier leken de mensen daar compleet gelukkig met het rustige leventje daar. Heerlijk in de vrije natuur, onafhankelijk van anderen, zich niet druk makend om geld of ander materiaal. Ik leerde op onze sight-seeingdag (een boottocht over een brede rivier; mooi roeiwatertje trouwens) dat er nog dorpen bestaan waar de mensen leven van ruilhandel, ipv markt houden met geld, geweldig toch?! Zelf heb ik ervaren dat cashewnoten aan bomen groeien en dat je de bloem ervan (een soort kleine gele paprika) kan eten en dat het een hele weeë, zoete lucht met zich meebrengt, dat er een kruising bestaat tussen een mandarijn en een citroen, dat er bepaalde bamboestokken zijn die je kan eten en waar een zoete smaak vanaf komt, dat er palmbomen bestaan die geen kokosnoten geven, maar een andere zoete vrucht (die je op een onmogelijke manier moet eten) en dat de melk hier niet van koeien, maar van de buffalows afkomt.
Verder heb ik van de sight-seeing dag erg genoten, het was een lange, maar mooie boottocht in een bergachtig landschap, waar onderweg gestopt werd voor wat tempels en de lunch. In de avond volgde er een bingo spel, waarbij ik als tweede een volle kaart had. Het bleek dat je, wilde je je prijs in ontvangst nemen, dat je iets moest doen; een dansje, een stukje, een iets. ’s Middags had ik al noodgedwongen een dansje gedaan op het podium voor een kleine groep mensen, maar dat was blijkbaar doorverteld over de hele boot, want ondanks mijn zeer geslaagde mime-stukje, werd me gevraagd om alsjeblieft nog een dansje te doen. Nou vooruit dan maar, maar wel met de “dancemaster” (een mannelijke jazz-ballet leraar, maar die zijn hier waanzinnig populair). Het bleek erg geslaagd; ik mocht blijven voor de volgende dansjes.. Ik heb ook wel erg van genoten; het was weer lang geleden dat ik dansend op een podium had gestaan.. Mam en Ing, herinneren jullie je nog dat armengedoe (je maakt een soort vierkantje met je armen en de ene arm is een tel later dan de andere arm) in die Donna Summer openingsdans van Phemia? Nou ik heb ze er hier een anderhalf uur mee bezig gehouden! Supergrappig!
Op zondagavond zijn we richting Guntur vertrokken, omdat in dat district de volgende survey zou plaatsvinden. Echter bleek dat er conflicten waren tussen de overheid en de dorpsbewoners en dat de mensen van buitenaf wel eens gekidnapt konden worden, dus het was verstandiger om terug naar Hyderabad te gaan en later de survey voort te zetten. Omdat ik Guntur erg leuk vond, besloot mijn lichaam dat het er langer wilde blijven en ging twee dagen aan de scheiterij. Inmiddels ben ik, na zeer goede zorg door de ouders van Frank, weer gezond en springlevend en in Hyderabad.
Dit was het dan wel weer.. Zoals je ziet vermaak ik me prima. De tijd ook best snel, over ietsje meer dan 6 weken zit mijn stage erop.. Een vakantietje met mij geliefde en dan gaat het echte leven beginnen (auw…) Goed, toch weer een lang verhaal, maar jullie doen het er maar mee. Je mag ook in twee keer lezen!
Liefs, Esther
-
26 April 2006 - 16:20
Esther:
Ben ik nou de eerste die op mijn eigen bericht reageert?? Dat is wel ubertriest.. Maar ik moet toch even zeggen dat er over een weekje ofzo andere foto's aankomen: er is niet genoeg ruimte..
Tel deze reactie maar niet mee, zet hem op papa!(sorry schatje!) -
26 April 2006 - 17:47
Papa:
Ja gaat het mij dan lukken??? -
26 April 2006 - 18:44
Je Vriendje:
ja hoor... ik was dit keer fanatiek aan het werk... Mooie verhalen liefje. Hoop snel mee te kunnen genieten van dat bijzondere land en ben blij dat de bijdrages nuttig van pas komen.
Dikke X -
26 April 2006 - 18:46
Wouter:
nou vooruit... tweede dan -
26 April 2006 - 19:10
Edu:
5e? ;-) -
27 April 2006 - 08:23
Rieneke:
klinkt super goed esther!!!! en de foto's zijn super!! groetjes van opsterland 8 waar dijonne het huis in verf/terpetine lucht heeft gezet;) ze is met haar eigen room impovement bezig:):):) tot mails -
27 April 2006 - 10:01
Mamma:
Hoi Es, nou zeg, wat een belevenissen allemaal. Het is maar goed dat je niet alles door de telefoon hoefde te vertellen. Dan hadden ze ons er wel 6 x uitgeknikkerd! Zo te horen kunnen we hier in Nederland met z'n allen wel iets aan de woningnood doen door gewoon een stuk of 3 kamers af te staan! Ik begin steeds meer met je mee te denken, wanneer mensen hier met dingen bezig zijn die, vergeleken met daar, echt echt nergens over gaan!!!!
Kortom, ik leer hier ook weer van, we laten ons eigenlijk niet meer gek maken! Fijn dat je, zoals Richard ook al zei, het geld zo nuttig kan besteden. We genieten van je foto's, leuk dat er nog meer komen. Esther, nog even volhouden, de vakantie is in zicht! Dikke knuffel van mij.
-
27 April 2006 - 10:44
Sandra:
Hallo,
Ik lees nog steeds al je emailtjes. Echt leuk dat alles zo herkenbaar is.
Bv het verhaal van die vrucht aan de palmboom. Dat is toddy-fruit. Is jou ook verteld dat als je deze vrucht een paar dagen laat hangen er sap uit komt. In dat sap zit alcohol, het smaakt een beetje als champagne.Wij waren toen vier maanden in India, geen druppel alcohol gehad en toen mochten we stiekem toddy-juice drinken. Want voor de indiase mensen was dat bad behaviour als je alcohol drinkt. Voor de mensen in de tribal area was dat heel normaal, zij zijn daaree opgegroeid.
groetjes Sandra -
27 April 2006 - 13:13
Ingrid:
Ha Esther. Superleuk verhaal weer. Ik zie het gewoon voor me hoe men de sjaals aan de jurken gebruikt. Geweldig! Wat maak je daar toch veel mee. Het is ook allemaal nieuw natuurlijk en dus bijzonder voor jou. Leuke prijs met de bingo zeg. Ik kan me zeer goed voorstellen hoe je ze beziggehouden hebt met die armbewegingen. Arme mensen!
Zo zie je, Phemia all over the world!
Ook toch weer minder prettige dingen gezien hè? Wat zijn wij hier dan toch rijk met z'n allen, laten we er maar weer eens bij stil staan.
Nou lieverd, de laatste loodjes gaan toch wel aanbreken nu. Heel veel succes die weken. En aftellen tot de komst van Richard!
Doei, dikke kussen, Ingrid (en Hans, Irene en Marit) -
27 April 2006 - 17:00
Thijs:
Hoi Esje. Leuk om te horen dat het daar zo goed gaat. Naast de heerlijke terpentine dampen heb je een leuk Full House feestje gemist. Kan niet wachten tot je weer in
Utregt bent. Gaan we gezellig stappen met z'n allen. ;) -
27 April 2006 - 19:02
Mamma:
Wat Sandra vertelde over die toddy-juice, dat hebben we ook gezien in het programma van Boarding Now vanuit Hyderabad. Grappig, zo komen de dingen weer bij elkaar. De videoband ligt op je te wachten....
xxxx -
28 April 2006 - 06:20
Gerrie:
Hallo Esther,
Ik geniet heel erg van je verhalen hoor.Bij mij komen dan steeds meer herinneringen terug van mijn vakantie daar.
Nog heel veel plezier en suces daar de laatste weken en een hele fijne tijd met Richard in India.
Groetjes Gerrie -
30 April 2006 - 15:23
Joosje:
Lieve Es, wederom een geweldig verhaal. Al geniet ik misschien nog wel meer van de foto's. Daarmee waan je je toch echt in jouw Indiase wereldje. Nog veel plezier de komende tijd.
Groetjes!!! -
08 Mei 2006 - 10:45
Fieke:
Lieve Es,
superbedankt voor je verjaardags-sms, helemaal geweldig! En het is hier ook warm en zonnig, jawel. Heel veel plezier daar, en blijven schrijven he!
xxx
Fieke -
11 Mei 2006 - 00:15
Papa:
Zo Esther nu even een echte reactie, want dat eerste is natuurlijk niet echt. Gelukkig kan ik nu nog op dit bericht reageren, want de kans dat er een nieuw bericht zou zijn was aanwezig, omdat je dan de verhalen niet zo lang hoeft te maken. Ik ben blij dat het geld goed en nuttig besteed wordt. Ondertussen zijn er ook nog andere gulle gevers gevonden, dus er komt nog meer aan! Ik vind deze witte sari je echt het meest mooi staan, maar waarom heb je een nieuwe garderobe aangeschaft? Is het eten daar zo goed of bedoel je de sari's e.d. Ik denk dat je wel weer erg moet wennen als je in Nederland komt, want men is hier niet zo geduldig als in India. Max. 20 minuten wil nog wel lukken, maar daarna wordt het toch wel vervelend. En dan die woonsituatie! We gaan maar een paar vierkante meter verhuren!! Een leuke vergelijking, de campagne met JCS. Andere bus, andere omgeving, andere opzet, maar toch vergelijkbaar. Ook ik kon mij het dansje van Phemia nog herinneren, omdat jullie dat thuis nog hebben laten zien en bij het nadoen ervan door ons komische tafrelen opleverde. De coordinatie is niet altijd geweldig!!
Ik ga zometeen even naar de site van Marjolein om daar wat te lezen. Heb nu even tijd in mijn nachtdienst. Schrijf ons gauw weer, want met nog 31 dagen te gaan is het uit met de pret. Ik en nog vele anderen kijken er naar uit!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
