Meer avonturen
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
09 Februari 2006 | India, Haiderabad
Lieve mensen in het koude Nederland,
Nu het nog kan begin ik maar aan een nieuw stukje voor de site. Vandaag dag 4 en ik maak steeds meer avonturen mee. Ik bedenk me elke ochtend als ik rustig met mijn kopje koffie voor mijn appartementje sta wat voor een bofkont ik eigenlijk ben. Het ruikt hier ’s ochtends trouwens best gek, maar wel lekker. Volgens mij is het een soort wierrook ofzo.
Ik kan uren kijken vanaf ons kleine balkonnetje. Vooral de beneden buurvrouw is zeer interessant. Je ziet haar op de foto, ze maakt met poeder een “Mugu”, een soort teken met poeder op de grond. Rama noemde het “Hindoe sentimental things, she not like.” Voor wat ik ervan begreep drukt het een gevoel uit voor de dag. Maar misschien is het ook wel een soort welkomstteken. Vanmorgen kwam er ook een bedelaar aan de overkant aan de deur, die zong een liedje en kreeg een Rupi. Hij liep naar het volgende huis, waar hij vervolgens weggestuurd werd. Ik werd ook ingewijd (met enig sarcasme, aangezien Rama christelijk is. Dit verdient misschien enige uitleg: in India kent men het kaste-stelsel. De laagste kaste, ook wel de kastelozen of Dalits genoemd, heeft hier geen rechten en werden (worden?) slecht behandeld. Om uit het kaste stelsel te stappen, worden Dalits meestal christelijk, zodat ze niet meer met de kasten te maken hebben. Ik heb nog weinig van dit kaste-systeem gemerkt, maar misschien komt dat nog.) Maar goed, met sarcasme vertelde Rama mij over een hindoe ritueel, waarbij de vrouwen elke dag een gebed doen voor een boom, er kaarsjes bij branden, poeder ingooien en bidden en rondje draaien, bidden, rondje draaien. Erg fascinerend om te zien.
Even voor Ymke (zij was hier ook te gast en heb haar gezien voor ik ging): de school is verhuisd, ongeveer 2 jaar geleden. Ik vond het ook al gek, jouw videobeelden leken geheel niet op de werkelijkheid. Op de plaats waar de school stond (tegenover mijn appartement) wordt nu een grote flat gebouwd. De school staat nu een straat meer naar het centrum. De grote speeltuin is helaas weg hierdoor en het appartementje erboven bestaat niet meer. Sunny, Rajani en nog iemand wonen ergens anders, maar voor mij was daar geen plaats, daarom is de flat gehuurd). Ik heb de groeten gedaan aan Swamy, hij begon hard te lachen. Mary heb ik nog niet gezien, maar wel van gehoord. Ik vermoed dat ik haar nog wel zie, maar dat ze met Sunny in Nederland was toen ik aankwam.
Goed, gister was ik weer op de school en sprongen de tranen op een gegeven moment me in de ogen. Hoe worden kinderen hier soms slecht, puur uit onwetendheid, behandeld. Een voorbeeld: een (voor mij nog vermoedelijk) autistisch meisje (heb dossier nog niet gezien) wiebelt de hele dag heen en weer, iets wat autisten allemaal doen, om een bepaalde dwangprikkel te bevredigen. Daarnaast wil ze alleen maar onder de ventillator zitten, is bang als je maar dichtbij haar in de buurt komt en lacht. De logopedist wil haar aan het praten krijgen door maar heel hard tegen haar te blijven bleren dat ze bal moet zeggen… Als ik vraag of ze weet waarom het meisje de hele tijd wiebelt, weet de logo dat niet. Vervolgens vertelt ze het meisje hardhandig dat het nou maar eens afgelopen moet zijn met dat gewiebel en dat ze stil moet zitten en haar handen over elkaar moet doen. Naast deze situatie zijn er nog een aantal frustrerende situaties voorgevallen, die bespaar ik je maar.
Nog even over de tongspatels…. Ik maakte geen grapje… Gister schreef de logo de naam Rohit op een spatel en gooide hem vervolgens in hetzelfde bakje als die andere vier afgekloven dingen… Het is werkelijk ongelofelijk…
Nog meer ongelofelijk nieuws: heb een dossier gezien.. Taalbegrip wordt hier min of meer getest door te vragen of ze een bal kunnen geven (met gebaar van hand opsteken) en als de bal dan gegeven wordt, wordt de conclusie “see he understand perfectly” getrokken… Taal gebruik is hoeveel woordzinnen een kind spreekt. Wanneer een kind zijn eerste woord spreekt met 7 jaar is dat geen ramp, het is een delayed devellopment… Is het erg dat ik mijn lachen even niet kon inhouden??
Wat wel heel bijzonder was, was de handwerkklas. Ik zag hoe de kinderen (ook de jongens) les kregen in het naaien van knopen op stukjes stof. Daarna kwamen twee oudere kinderen die leerden hoe ze de boorden van een Sari moesten naaien. Ik ging bij hun op de grond zitten en te helpen. Er werd me even later uitgelegd hoe ik moest borduren met palletjes erin en hoe ik bloemenslingers moest maken. Het meest bijzondere is dat de gehele communicatie plaatsvond in gebarentaal. Hoe universeel zijn sommige dingen.. heel bijzonder.
Gisteravond was mijn eerste ervaring met Hyderabad city. Swamy (de jongen die mij haalde van het vliegveld) nam mij mee naar een lazershow in Lumbini park. We gingen “by auto”, ofwel een rickshaw. Voor een euro kan je daarmee naar het centrum (40 minuten, misschien 10km). De show was erg leuk, maar ook de ervaring met het echte centrum was leuk. De show ging over het ontstaan van Hyderabad en werd geprojecteerd in een groot waterorgel. Daarna was het plan om met de bus terug te gaan, maar toen we na een half uur nog niet de goede bus hadden (oja, sorry, intermezzo: de bus stop hier misschien 10 seconden.. Rennen dus om hem te halen. Het lijkt voor mij wel alsof de mensen de bus aanvallen, zo stormen ze eropaf. En als een bus 12 naar de uithof voor ons VOL is, dan kunnen er volgens Indiase begrippen nog 20 mensen bij…), hebben we de “auto” maar weer gepakt. Na mijn avontuur heb ik weer rijst, ditmaal met “dondagaya” gegeten (zie foto). Ik vroeg Rama of ze zin had in een spelletje kaarten en het blijkt dat ze dat nog nooit gedaan heeft, omdat Indiase meisjes dat niet mogen… Ik heb haar dus maar de allereerste regels van het pesten bijgebracht.
Vandaag wordt er een moslimfestival gevierd in Hyderabad en daarom is iedereen vrij. Op deze vrije dag ben ik weer naar het centrum geweest, ditmaal met Rama. Ik heb de Chaminar (zie foto) gezien. En later de omliggende wijk. Erg grappig. Ik blijk dus wel erg bijzonder te zijn met die witte huid, want overal werden we naar binnen geroepen, aangesproken of aangestaard. Hier wilden inderdaad de mensen wel allemaal mijn hand schudden en vroegen heel beleefd om mijn naam. Ik ben er maar niet al teveel op ingegaan. Zeker niet nadat ik in de Chaminar twee rijke, vloeiend Engels sprekende, Indiase mensen had geholpen met hun digitale camera. Er ontstond toen zo’n massa drukte om mij heen, dat ik me net een straatartiest voelde. Iedereen wilde ook ineens mijn foto’s zien… Gelukkig kan ik er hard om lachen. Rama voelde zich een beetje opgelaten volgens mij. Voor alle verkopers is het “talk to the hand” gebaar of het Telegu’se [weloe] (ga!) meestal wel genoeg. Omdat we allebei honger hadden en ik wist dat het nog minstens een uur zou duren voordat we thuis waren (incl. wachten op de bus) besloten we op mijn kosten wat te eten. Raden jullie maar hoeveel dit lunchhapje voor twee incl. thee en water mij gNa mijn avontuur ben ik nu weer thuis en maak handig gebruik van mijn laptop. Rama heeft er vanmorgen Pinball op gespeeld.. volgens mij haar eerste aanraking met een computer..
Nog even over het wassen…: God bless the inventor of the washingmachine!! Alles gaat hier met de hand… ik heb dus net een aantal dingen gewassen en zeiknat te drogen gehangen. Met een beetje geluk schijten de duiven er niet op vanacht…
Ok, ik stop er nu echt mee, om mijn laatste probleem op te lossen: ik moet al een 2 uur heftig naar de plee, maar het water deed het niet, dus ik kon niet doortrekken. Ymke, ik ga je raad opvolgen: als er water is een reserve emmer vullen…
Groetjes!
Overigens mam en pap: de hitte is nu nog zeer goed te trekken…(hint hint)
Nu het nog kan begin ik maar aan een nieuw stukje voor de site. Vandaag dag 4 en ik maak steeds meer avonturen mee. Ik bedenk me elke ochtend als ik rustig met mijn kopje koffie voor mijn appartementje sta wat voor een bofkont ik eigenlijk ben. Het ruikt hier ’s ochtends trouwens best gek, maar wel lekker. Volgens mij is het een soort wierrook ofzo.
Ik kan uren kijken vanaf ons kleine balkonnetje. Vooral de beneden buurvrouw is zeer interessant. Je ziet haar op de foto, ze maakt met poeder een “Mugu”, een soort teken met poeder op de grond. Rama noemde het “Hindoe sentimental things, she not like.” Voor wat ik ervan begreep drukt het een gevoel uit voor de dag. Maar misschien is het ook wel een soort welkomstteken. Vanmorgen kwam er ook een bedelaar aan de overkant aan de deur, die zong een liedje en kreeg een Rupi. Hij liep naar het volgende huis, waar hij vervolgens weggestuurd werd. Ik werd ook ingewijd (met enig sarcasme, aangezien Rama christelijk is. Dit verdient misschien enige uitleg: in India kent men het kaste-stelsel. De laagste kaste, ook wel de kastelozen of Dalits genoemd, heeft hier geen rechten en werden (worden?) slecht behandeld. Om uit het kaste stelsel te stappen, worden Dalits meestal christelijk, zodat ze niet meer met de kasten te maken hebben. Ik heb nog weinig van dit kaste-systeem gemerkt, maar misschien komt dat nog.) Maar goed, met sarcasme vertelde Rama mij over een hindoe ritueel, waarbij de vrouwen elke dag een gebed doen voor een boom, er kaarsjes bij branden, poeder ingooien en bidden en rondje draaien, bidden, rondje draaien. Erg fascinerend om te zien.
Even voor Ymke (zij was hier ook te gast en heb haar gezien voor ik ging): de school is verhuisd, ongeveer 2 jaar geleden. Ik vond het ook al gek, jouw videobeelden leken geheel niet op de werkelijkheid. Op de plaats waar de school stond (tegenover mijn appartement) wordt nu een grote flat gebouwd. De school staat nu een straat meer naar het centrum. De grote speeltuin is helaas weg hierdoor en het appartementje erboven bestaat niet meer. Sunny, Rajani en nog iemand wonen ergens anders, maar voor mij was daar geen plaats, daarom is de flat gehuurd). Ik heb de groeten gedaan aan Swamy, hij begon hard te lachen. Mary heb ik nog niet gezien, maar wel van gehoord. Ik vermoed dat ik haar nog wel zie, maar dat ze met Sunny in Nederland was toen ik aankwam.
Goed, gister was ik weer op de school en sprongen de tranen op een gegeven moment me in de ogen. Hoe worden kinderen hier soms slecht, puur uit onwetendheid, behandeld. Een voorbeeld: een (voor mij nog vermoedelijk) autistisch meisje (heb dossier nog niet gezien) wiebelt de hele dag heen en weer, iets wat autisten allemaal doen, om een bepaalde dwangprikkel te bevredigen. Daarnaast wil ze alleen maar onder de ventillator zitten, is bang als je maar dichtbij haar in de buurt komt en lacht. De logopedist wil haar aan het praten krijgen door maar heel hard tegen haar te blijven bleren dat ze bal moet zeggen… Als ik vraag of ze weet waarom het meisje de hele tijd wiebelt, weet de logo dat niet. Vervolgens vertelt ze het meisje hardhandig dat het nou maar eens afgelopen moet zijn met dat gewiebel en dat ze stil moet zitten en haar handen over elkaar moet doen. Naast deze situatie zijn er nog een aantal frustrerende situaties voorgevallen, die bespaar ik je maar.
Nog even over de tongspatels…. Ik maakte geen grapje… Gister schreef de logo de naam Rohit op een spatel en gooide hem vervolgens in hetzelfde bakje als die andere vier afgekloven dingen… Het is werkelijk ongelofelijk…
Nog meer ongelofelijk nieuws: heb een dossier gezien.. Taalbegrip wordt hier min of meer getest door te vragen of ze een bal kunnen geven (met gebaar van hand opsteken) en als de bal dan gegeven wordt, wordt de conclusie “see he understand perfectly” getrokken… Taal gebruik is hoeveel woordzinnen een kind spreekt. Wanneer een kind zijn eerste woord spreekt met 7 jaar is dat geen ramp, het is een delayed devellopment… Is het erg dat ik mijn lachen even niet kon inhouden??
Wat wel heel bijzonder was, was de handwerkklas. Ik zag hoe de kinderen (ook de jongens) les kregen in het naaien van knopen op stukjes stof. Daarna kwamen twee oudere kinderen die leerden hoe ze de boorden van een Sari moesten naaien. Ik ging bij hun op de grond zitten en te helpen. Er werd me even later uitgelegd hoe ik moest borduren met palletjes erin en hoe ik bloemenslingers moest maken. Het meest bijzondere is dat de gehele communicatie plaatsvond in gebarentaal. Hoe universeel zijn sommige dingen.. heel bijzonder.
Gisteravond was mijn eerste ervaring met Hyderabad city. Swamy (de jongen die mij haalde van het vliegveld) nam mij mee naar een lazershow in Lumbini park. We gingen “by auto”, ofwel een rickshaw. Voor een euro kan je daarmee naar het centrum (40 minuten, misschien 10km). De show was erg leuk, maar ook de ervaring met het echte centrum was leuk. De show ging over het ontstaan van Hyderabad en werd geprojecteerd in een groot waterorgel. Daarna was het plan om met de bus terug te gaan, maar toen we na een half uur nog niet de goede bus hadden (oja, sorry, intermezzo: de bus stop hier misschien 10 seconden.. Rennen dus om hem te halen. Het lijkt voor mij wel alsof de mensen de bus aanvallen, zo stormen ze eropaf. En als een bus 12 naar de uithof voor ons VOL is, dan kunnen er volgens Indiase begrippen nog 20 mensen bij…), hebben we de “auto” maar weer gepakt. Na mijn avontuur heb ik weer rijst, ditmaal met “dondagaya” gegeten (zie foto). Ik vroeg Rama of ze zin had in een spelletje kaarten en het blijkt dat ze dat nog nooit gedaan heeft, omdat Indiase meisjes dat niet mogen… Ik heb haar dus maar de allereerste regels van het pesten bijgebracht.
Vandaag wordt er een moslimfestival gevierd in Hyderabad en daarom is iedereen vrij. Op deze vrije dag ben ik weer naar het centrum geweest, ditmaal met Rama. Ik heb de Chaminar (zie foto) gezien. En later de omliggende wijk. Erg grappig. Ik blijk dus wel erg bijzonder te zijn met die witte huid, want overal werden we naar binnen geroepen, aangesproken of aangestaard. Hier wilden inderdaad de mensen wel allemaal mijn hand schudden en vroegen heel beleefd om mijn naam. Ik ben er maar niet al teveel op ingegaan. Zeker niet nadat ik in de Chaminar twee rijke, vloeiend Engels sprekende, Indiase mensen had geholpen met hun digitale camera. Er ontstond toen zo’n massa drukte om mij heen, dat ik me net een straatartiest voelde. Iedereen wilde ook ineens mijn foto’s zien… Gelukkig kan ik er hard om lachen. Rama voelde zich een beetje opgelaten volgens mij. Voor alle verkopers is het “talk to the hand” gebaar of het Telegu’se [weloe] (ga!) meestal wel genoeg. Omdat we allebei honger hadden en ik wist dat het nog minstens een uur zou duren voordat we thuis waren (incl. wachten op de bus) besloten we op mijn kosten wat te eten. Raden jullie maar hoeveel dit lunchhapje voor twee incl. thee en water mij gNa mijn avontuur ben ik nu weer thuis en maak handig gebruik van mijn laptop. Rama heeft er vanmorgen Pinball op gespeeld.. volgens mij haar eerste aanraking met een computer..
Nog even over het wassen…: God bless the inventor of the washingmachine!! Alles gaat hier met de hand… ik heb dus net een aantal dingen gewassen en zeiknat te drogen gehangen. Met een beetje geluk schijten de duiven er niet op vanacht…
Ok, ik stop er nu echt mee, om mijn laatste probleem op te lossen: ik moet al een 2 uur heftig naar de plee, maar het water deed het niet, dus ik kon niet doortrekken. Ymke, ik ga je raad opvolgen: als er water is een reserve emmer vullen…
Groetjes!
Overigens mam en pap: de hitte is nu nog zeer goed te trekken…(hint hint)
-
09 Februari 2006 - 14:01
Beppie:
Hallo Esther,ik heb je verhaal helemaal gelezen .Ik vind het zo interesant om te lezen,wat je daar allemaal
meemaakt,Ester als ik een
fout maak in de spelling ,dan moet je dat me maar niet kwalijk nemen.Ik geniet van de humor die je in bepaalde
dingen die gebeuren beschrijft.Ik bgrijp ook
dat je de komende maanden
als je het echte werk waar
je voor kwam ik bedoel de stage periode,dat je best moe ben om achter de P.C. te kruipen,nu Ester dit was het voor even.en ik kijk al weer uit naar je volgende avonturen,geniet er van.!!!!!!!!!!!!!!! -
09 Februari 2006 - 18:28
Ingrid:
Wat een leuke foto's! Je kamertje ziet er prima uit, valt me eerlijk gezegd erg mee. Ik had daar wel een ander beeld bij. Het gebouw ziet er ook goed uit.Trouwens is het niet zo dat je met je linkerhand moet eten, omdat je met je rechterhand andere handelingen verricht? Dat zou dan in die cultuur onhygiënisch zijn (zonder in de lach te schieten over het woord onhygiënisch natuurlijk). Ben benieuwd of bijv. Rama daar iets vanaf weet.
Dit was 't weer even. Toedeledokie, tot de volgende keer. XXXX Ing -
10 Februari 2006 - 07:22
Papa:
Ja, in vergelijking tot India is het hier koud, maar de echte winter wil niet doorbreken. Dus klagen doen we niet. Wat zullen je handen jeuken bij het zien hoe de logo met het autistisch meisje omgaat. Ik denk dat jij dit een hele uitdaging vindt om te proberen om contact met haar te krijgen. Grappig om te horen dat jij zo een bezienswaardigheid bent. Doet me denken aan de verhalen van mijn oud-collega's uit Suriname. Er werd destijds over hun arm gewreven om te kijken of de huid kleur afgaf!! Gaaf je foto's erbij, dat geeft een concreet beeld waar jij uithangt. Je W.C. is prima in orde hoor, worden je beenspieren ook goed getraind ondertussen. Is de loodgieter daar net zo snel als hier of wordt dat op hun eigen wijze opgelost. Ze verbouwen in India veel weed. Had ik niet verwacht dat dit met een tractor vervoerd zou worden (hihihhi). Nog even en je vriendin is helemaal verwesterd met jou goede ideeen. Doe je best, houdt het hoofd koel en ik kijk uit naar je volgend verhaal. -
10 Februari 2006 - 12:06
Maria:
Lieve Es,
Fijn om je ervaringen te lezen. Wat een megaverschil met Nederland! Als je minder middelen en kennis hebt, dan ziet logopedie er gewoon totaal anders uit. Dat is wel duidelijk. Het lijkt me lastig om daar tactvol verandering in te brengen! Maar ik weet zeker dat je dat kan, waarschijnlijk met hele kleine stapjes.
Succes en hou je taai, groetjes van Maria -
10 Februari 2006 - 20:04
Ymke:
He Esther,
het was erg grappig dat dezelfde avond dat ik jou vroeg of je Mary al had ontmoet, Sunny mij belde om te zeggen dat Mary in Nederland is! Dus ik heb haar gister al gezien en ze komt morgen waarschijnlijk logeren. Indertijd logeerde ik ook in een appartement tegenover de school, dus ik ben benieuwd of dat hetzelfde is. Je verwend je achterban wel hoor met zoveel verhalen! Hebben ze je al een saree of punjabi dress aangepraat?
Geniet van je tijd, want het gaat snel! -
11 Februari 2006 - 09:22
Ulla:
Hoi Esther,
Wat moet dat allemaal een beleving zijn zeg!!
Volgens mij gaan de logopedisten daar best wel wat van jou leren. Wat lijkt mij dat moeilijk om te zien hoe zij de kinderen behandelen tijdens een taaltherapie. Laat ze zien dat het ook anders kan, hoor!
Nou Esther heel veel succes daar en geniet er van.
Groetjes Ulla -
11 Februari 2006 - 14:32
Hermieke:
Hee meissie.. super mooi om allemaal te lezen.. Volgens mij zijn de mensen in no time helemaal weg van je.. en ik heb een voorgevoel dat je het nog wel eens heel moeilijk kon krijgen om weer weg te gaan! Erg moeilijk kijkt me dat.. helemaal nu je ziet hoeveel beter het eigenlijk kan zijn, als je Nederland en India met elkaar vergelijkt.. Sterkte nog he! En ik blijf je natuurlijk hier volgen :)
Dikke kus Hermiek -
11 Februari 2006 - 19:51
Oma Zoetermeer:
Lieve Esther, ik geniet van al je brieven en ik heb al de fotos's gezien op de site en ik ben blij dat je toch zo fijn naar je zin hebt. Ik hop dat het zo blijft en geniet ook maar van alle andere dingen die je meemaakt en ziet. -
12 Februari 2006 - 13:16
Marije:
heey ester, ik vind het leuk om te lezen over je avonturen. we missen je wel hier op de jeugdherberg. maar india ais natuurlijk veel en veel leuker dan het koude nederland. zou graag met je willen ruilen. hoop veel meer van je leuke verhalen te lezen. en geniet van de zon(als je tijd hebt stuur ons dan ook een beetje) groetjes marije -
12 Februari 2006 - 17:17
Oma Uden:
Esther al je berichten doorgenomen. Ik vind het geweldig dit mee te maken. Ik vind het geweldig om alles te kunnen lezen en de kinderen maken me veel wijs. Je doet prachtig werk waar Oma veel kippenvel van krijgt. Leuk om dit alles zo mee te maken en geniet volop van alle berichten. De berichten komen allemaal prima over en ik geloof ook wel dat je werk aankan. Hoop nog vele berichten van je te horen en dit bericht met hulp ingetypt bij Tante Els en Oom Jacques, waar ik nu ben met je ouders. Met mij gaat alles goed en ik hoop weer gauw iets van je te horen. Veel liefs en succes van je Oma uit Uden. En natuurlijk ook van Cor. -
13 Februari 2006 - 10:24
Elise:
Lieve, lieve Es,
Ik wil eerst natuurlijk weer eens melden dat het geweldige verhalen zijn, maar eigenlijk ook erg triest tegelijk. Verbazingswekkend dat " het behandelplan"
maar "een klein beetje" afwijkt van het Nederlandse.... Kamer ziet er civiliseert uit. Volgens kan het niet veel beter. Ook leuk dat je een foto van jezelf op de site hebt gezet. (Weten we tenminste zeker dat je daar écht bent...) Lieve meid, we mailen en posten op deze site.
dikke kus van mij.
trouwens, geen duivenshit op je kleren terecht gekomen? Anders kan je weer opnieuw beginnen, en dan moet je ook nog harder schrobben. Sterkte met de duiven, maar wees wel een beetje lief voor ze. Ik heb namelijk een postduif gestuurd. Heb trouwens wel tegen m gezegd dat ie niet moet schijten op jouw balkon, maar op dat van de buren. Hopelijk heeft ie het begrepen. Hij sprak duifs-Engels,met Indiaas accent.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
